Πώς θα κερδίσουμε το πολιτικό στοίχημα με τον εαυτό μας …

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Αν διαβάσεις ξανά, με προσοχή, τον διαπλεκόμενο Τύπο των ημερών και προσέξεις την μετεκλογική απειλητική αφήγηση των πολιτικών της διαπλοκής θα διαπιστώσεις και εσύ όπως εγώ ότι το καθεστώς είναι σαφώς «αντιλαϊκότερο» της τρόικας. Θα παρατηρήσεις ότι τελικά η στρατηγική της τρόικας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ο κρίσιμος εξωτερικός παράγοντας που έρχεται να υποστηρίξει τους πολιτικοοικονομικούς στόχους των διαπλεκομένων. Η στρατηγική της τρόικας, με άλλα λόγια, υποστηρίζει το ηγεμονικό πρόγραμμα της αποτυχημένης και ανυπόληπτης, κυρίαρχης πολιτικής τάξης της μεταπολίτευσης, οι οποία μέσω αυτής (της στρατηγικής) επιζητεί τρόπο να ανακάμψει.

Αυτό είναι το συμπέρασμα από τις άκαρπες προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να σχηματιστεί μια αγωνιστική κυβέρνηση που θα επαναδιαπραγματευτεί σε νέα βάση, φιλολαϊκή αυτήν τη φορά, τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους. Όλοι ετούτοι που χρεοκόπησαν την χώρα, φέρνοντας το ΔΝΤ στα πράγματα, προχωρώντας βήμα-βήμα και από κοινού σε μια διαδικασία μετατροπής της χώρας σε υποτελή πολιτεία - το πρώτο μεταμοντέρνο προτεκτοράτο στον κόσμο – φανερώθηκε (και στους πολλούς) γιατί το έπραξαν και γιατί αγωνίζονται να υπάρξουν μέσω της τρόικας. Διότι, αγαπητοί φίλοι, έχουν κοινά συμφέροντα με την τρόικα. Διότι ακόμη και να μην υπήρχε τέτοιος παράγων θα έπρεπε να τον εφεύρουν, ώστε να συντηρήσουν το ελεεινό, αντιδημοκρατικό κατασκεύασμα του 1974 - τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την υπόλοιπη διεφθαρμένη, πελατειακή δομή. Και πράγματι δεν υπήρχε ο παράγων τρόικα, το καθεστώς τον αναζήτησε και οι ξένοι πάτρωνες της Ελλάδας τον προσέφεραν, για  να περισώσουν την δική τους ηγεμονία, παρέχοντας παράλληλα σωσίβιο στους τυχοδιώκτες συνεργάτες τους στο εσωτερικό.

Τα εκβιαστικά διλήμματα της τρόικας, αποτελούν έκφραση του εκβιασμού της πολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης προς τον ελληνικό λαό. Είναι η ομπρέλα απειλών που δομείται δήθεν έξω από το σύστημα ηγεμονίας της χώρας και πάνω από αυτό, ενώ στην ουσία είναι αναπόσπαστο τμήμα του. Δίχως την απειλητική παρουσία της τρόικας, ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του θα είχαν σβήσει απολύτως μέσα στην κρίση που προκαλεί η μορφή χρεοκοπίας, την οποία επέλεξε το καθεστώς. Είναι λοιπόν φυσιολογικό η διαπλοκή να υπερθεματίζει σε επίπεδο απειλών, βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο μιας κοινωνίας, που οι ίδιοι οδήγησαν στην απελπισία: «ή εμάς, ή το χάος», σου λένε οι αδιόρθωτοι τυχοδιώκτες, οι οποίοι πριν από λίγο καιρό δήθεν απειλούσαν την χρηματαγορά με το ίδιο πιστόλι! Τώρα, δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην καταλαβαίνει, ότι η κάνη σημάδευε πάντοτε τον λαό!  

Όχι, το καθεστώς του 1974 δεν θα πέσει όπως έπεσε η χούντα, μετά την εθνική ήττα στην Κύπρο και την ανικανότητα να αντιμετωπίσει την Τουρκία και την εσωτερική αποσύνθεση του μοντέλου διακυβέρνησής της! Οι κοινοβουλευτικοί πραξικοπηματίες των ημερών μας θα πέσουν, αφού πρώτα καταστρέψουν όσα με κόπο χτίστηκαν κατά την μεταπολίτευση, σε επίπεδο επιφανειακής έστω δημοκρατίας και ευημερίας. Οι δημοκρατικοί θεσμοί που εισήχθησαν την περίοδο αυτή, ήταν απλώς το επικοινωνιακό τεχνούργημα για να νομιμοποιήσουν την ηγεμονία τους, πολιτικάντηδες, μεταπράτες, άπληστοι κεφαλαιούχοι και αχυράνθρωποι, «νταβάδες», στενά διαπλεκόμενες μεαλοεπιχειρηματικές οικογένειες και ένας εσμός  παρατρεχάμενων στην διοίκηση, στην αγορά και στην κοινωνία των πολιτών. Τούτοι, φίλοι, παρήγαγαν διαφθορά , ενώ καλλιεργούσαν μια ελεεινή, παρασιτική, μάγκικη, απολύτως βάρβαρη και χυδαία κουλτούρα, στην οποία εγκλωβίστηκε ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, μέχρι που το πράγμα οδηγήθηκε σε αδιέξοδο…στην χρεοκοπία του κράτους και στην συντεταγμένη προς το παρόν κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι αυτοί σήμερα ζητούν και τα ρέστα από τα θύματά τους, από τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνάς, τα οποία αντιλαμβανόμενα μέσες-άκρες την πραγματικότητα αναζήτησαν μέσω των εκλογών την άλλη πιθανότητα για την δημοκρατία και την ευημερία.

Αυτή την άλλη πιθανότητα αγωνίζονται απελπισμένα να εκμηδενίσουν όλα τα αποτυχημένα, χρεοκοπημένα, ανίκανα και δυστυχώς αυτιστικά μιάσματα της διαπλοκής. Η εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσε εγκεφαλικό στην διαπλοκή και τους πολιτικοεπιχειρηματικούς φορείς της, όπως και στην ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία πλέον μόνον οίκτο προκαλεί. (Κρατήστε το σημερινό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στο αρχείο σας και προσοχή μην πέσει στα χέρια «ψυχιάτρου»: οι αντιφάσεις δεν είναι πλέον πολιτικής χροιάς, αλλά ψυχιατρικής ή ψυχολογικής). Το καλύτερο μάλλον για όλους μας πλέον είναι να αγνοήσουμε το ΚΚΕ, με την ευχή γρήγορα να συνέλθουν στον Περισσό και να χαράξουν άλλη στρατηγική. Μαζί με το καθεστώς χρεοκοπεί και η αφήγηση και πρακτική του ΚΚΕ. Φυσιολογικά επίσης πράγματα, αν και η υστερία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και η σπέκουλα δεν αποτελούν ενδείξεις πολιτικής και γενικότερης υγείας. Περαστικά…και ίσως κατόπιν το «πρόβλημα» ΚΚΕ να διαπιστωθεί ότι δεν αποτελεί χαμένη περίπτωση για την προοδευτική κοινωνία!

Με απόλυτη ειλικρίνεια θα έλεγα ότι πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί κάτι σημαντικό. Σημαντικό και μοναδικό είναι η διάθεση της ελληνικής κοινωνίας να χειραφετηθεί, να αυτοκυβερνηθεί, να ισχυροποιηθεί και να διαπραγματευτεί ουσιαστικά το μέλλον της στο διεθνές περιβάλλον με προοδευτικά, δημοκρατικά κριτήρια. Και αυτό το αίτημα των καιρών εκφράζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον πολιτικό φορέα ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι η αλήθεια, που συνδυάζεται με εκείνη που οι περισσότεροι αγνοούν: Τούτην την κρίσιμη περίοδο για τα συμφέροντα των Ελλήνων, στην Ευρώπη γεννιέται μια Νέα Αριστερά, την οποία σε σημαντικό βαθμό εκφράζουν (και) οι απόψεις μου. Ποτέ δεν το έκρυψα! Αυτή η Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά αναπαριστά σε επίπεδο δομής με τον καλύτερο τρόπο και το συγκυριακό συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας. «Η  Νέα Ευρωπαϊκή Αριστερά μιλά ελληνικά», σε κρίσιμο βαθμό, θα έλεγα, αν ήθελα να συνθηματολογήσω, δίχως όμως να παραπληροφορήσω.

Αυτή την Αριστερά φαίνεται να ανακαλύπτει σιγά-σιγά και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν πολιτικοποιηθεί ο αγώνας του συστηματικά σε αυτό το πλαίσιο και απομονωθούν τα παλαιοκομματικά στοιχεία και τα παλαιοκομμουνιστικά  συμπλέγματα (ο χειρισμός ως προς τις «υπογραφές» Βενιζέλου και Σαμαρά ήταν απαράδεκτος), τότε πράγματι η άλλη πιθανότητα για την Ελλάδα θα ισχυροποιηθεί και δεν μένει παρά να υποστηριχθεί από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Είναι μια ευκαιρία για την αναδόμηση του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος σε μια προοδευτική-κοινωνική βάση, με ουσιαστικό εκδημοκρατισμό και πιθανότητες για παραγωγική ανασυγκρότηση, δίχως προηγουμένως να επέλθει δραματική και ανεπανόρθωτη κοινωνική καταστροφή.

Αν μετά το τέλος των εκλογικών αναμετρήσεων, κυριαρχήσουν τα συμφέροντα της διαπλοκής, τότε θα έχει χαθεί μια μοναδική ευκαιρία για προοδευτική-πατριωτική αναδιοργάνωση μέσα στον μεταμοντέρνο, παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας. Ας μην αφήσουμε την μούχλα να επεκταθεί και να σαπίσει ότι απέμεινε υγιές στην χώρα μας. Ο  ΣΥΡΙΖΑ, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν αποτελεί κάτι σημαντικό, εκφράζει όμως το πλέον σημαντικό πράγμα που έχω παρατηρήσει στα ελληνικά πολιτικά πράγματα κατά την ύστερη μεταπολίτευση, δίχως να μοιάζει με οτιδήποτε προηγούμενο. Αυτό το τελευταίο αποτελεί, σύμφωνα με την κρίση μου, το θετικότερο γεγονός της πολιτικής συγκυρίας. Είναι στο χέρι του λαού να αποτελειώσει το τέρας της μεταπολίτευσης του 1974. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι γύρω από αυτόν δυνάμεις καταστούν απλώς αξιωματική αντιπολίτευση, τότε θα δικαιωθεί η προσέγγιση της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η άλλη πιθανότητα θα έχει χαθεί και όλα στη συνέχεια θα μοιάζουν με παλαιότερες διπολικές εικόνες, εύκολα χειραγωγήσιμα από τους πυρήνες της διαπλοκής. Στην περίπτωση αυτή, αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε παράγοντα ανατροπής του καθεστώτος, θα μεταβληθεί σε παράγοντα συντεταγμένης αναδιάρθρωσης της ηγεμονίας των διαπλεκομένων. Μόνον αν κερδίσει σήμερα η προοδευτική κοινωνία το στοίχημα με τον εαυτό της, θα υπάρξει ελπίδα δόμησης της άλλης πιθανότητας, της εμπέδωσης μιας εναλλακτικής ηγεμονίας στον τόπο.           

 * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.  

Πηγή: Ακτιβιστής