Ο πολίτης και η περιουσία του έρμαιο της οργανωμένης μνημονιακής μαφίας

του Δημήτρη Καζάκη

Κάθε Τετάρτη αυτή την εποχή στα ειρηνοδικεία της χώρας έχουν ανοίξει οι ασκοί του Αιόλου. Αλλάζει ιδιοκτησία η χώρα. Οι τράπεζες βγάζουν, με την κάλυψη του μνημονιακού καθεστώτος, κάθε λογής ακίνητη περιουσία στο σφυρί. Ένα ολόκληρο κύκλωμα κορακιών οργανώνεται για να επωφεληθεί. Ειδικά μετά το φθινόπωρο, όταν η αξιολόγηση και η νέα δόση για να πληρωθεί το δημόσιο χρέος θα έχουν ως προϋπόθεση να βγει μαζικά η ιδιωτική περιουσία όσων χρωστούν στις τράπεζες, τις εφορίες και τα ταμεία στον πλειστηριασμό.

Το κύκλωμα των κορακιών δείχνει ήδη τις διαθέσεις του και φυσικά τα δόντια του. Και σ' αυτό μετέχουν πολλοί. Θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για να αντιληφθούμε όλοι τι γίνεται και κυρίως τι πρόκειται να γίνει στο εγγύς μέλλον.

Στις 13 Ιουλίου 2016 στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, υπήρχαν εγγεγραμμένοι στο πινάκιο 28 πλειστηριασμοί, εκ των οποίων οι 15 αφορούσαν πλειστηριασμούς από τραπεζικά ιδρύματα ενάντια σε ιδιώτες, στοχεύοντας κατοικίες και μικρές επιχειρήσεις.

Το ΕΠΑΜ πράττοντας αυτό που πράττει εδώ και 3 χρόνια, απέτρεψε τους εν λόγω πλειστηριασμούς. Ο λόγος είναι απλός. Η αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας υπό συνθήκες δημευτικής φορολογίας και άγριας περικοπής εισοδήματος, υπό καθεστώς μνημονιακής κατοχής της χώρας, δεν συνιστά μόνο παραβίαση θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος (όπως το άρθρο 17), αλλά προσβάλλει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, μαζί και τα αποκαλούμενα "χρηστά ήθη" που θέλουν πρωτίστως να προέχει το συμφέρον του αδύναμου. Τα οποία φυσικά οφείλει να προστατεύει η δικαιοσύνη και το κράτος. Με άλλα λόγια, είναι αδιανόητο να διασπαθίζεται η ιδιωτική περιουσία επειδή η πλειοψηφία ενός λαού οδηγείται -χωρίς δική της ευθύνη- σε βιοτικό αδιέξοδο.

Θυμίζουμε ότι το ίδιο έγινε και την περίοδο της παλιάς ναζιστικής κατοχής. Μετά την απελευθέρωση υπήρξε έντονο και παλλαϊκό το αίτημα της αποκατάστασης των αδικιών με την επιστροφή των ιδιοκτησιών, που άρπαξαν κοράκια και μαυραγορίτες, στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους. Στη δεκαετία του '50 οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις ενέδωσαν στην πίεση και με νόμους επέστρεψαν κάποια ακίνητα. Ένα μικρό ποσοστό απ' αυτά που χάθηκαν κατά την κατοχή. Ο λόγος είναι απλός. Τα παλιά κοράκια, οι μαυραγορίτες και οι οικονομικοί δοσίλογοι της κατοχής, είχαν την εξουσία στην μετεμφυλιακή Ελλάδα κι έτσι καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να τους ενοχλήσει.

Τώρα που όλα αμφισβητούνται ήλθε η ώρα της ανατροπής!

του Δημήτρη Κυπριώτη

Οι σύγχρονες λογικές που θέλουν να επιβάλουν την άποψη ότι η νέα τάξη πραγμάτων είναι αναμφισβήτητη και ότι αυτό που έχουν να κάνουν οι λαοί είναι να αποδεχθούν αυτήν την κατάσταση, φαίνεται ότι όχι μόνο δεν μπορεί να πείσει, αλλά φέρνει αντίθετα αποτελέσματα.

Οι λαοί αντιστέκονται, παλεύουν, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν αυτές τις λογικές και αμφισβητούν τη δυνατότητα στους «από πάνω» να τους κυβερνήσουν, ενώ οι κυβερνώντες, έχουν αισθανθεί για τα καλά την αντίσταση των «από κάτω», που δεν θέλουν να κυβερνηθούν.

Στο ευρωπαϊκό επίπεδο αυτές οι λογικές της παγκοσμιοποίησης, βρίσκουν διέξοδο στην έννοια της ευρωπαϊκής ενοποίησης, με πρώτο και κυρίαρχο αντίπαλό τους που σθεναρά αντιστέκεται, το Έθνος-Κράτος, επειδή η εθνική κυριαρχία βρίσκεται στο DNA του, ως μία έννοια αλλά και ως μία πραγματικότητα που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από τη λογική της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

 Όλα αυτά, οι λαοί τα βλέπουν να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους τον τελευταίο καιρό. Όπως πχ, στον αγώνα της διεκδίκησης της προεδρίας των ΗΠΑ από τους δύο μονομάχους, στο Brexit της Βρετανίας, που έφερε τα πάνω κάτω στους συσχετισμούς που τείνουν να διαμορφωθούν στην ΕΕ. Επίσης στο αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία και στο νέο πραξικόπημα Ερντογάν που έβαλε τη χώρα του στο γύψο, αλλά και  στις συνεχόμενες ύποπτες τρομοκρατικές επιθέσεις και στα μέτρα έκτακτης ανάγκης που λαμβάνονται εξ αιτίας αυτών, είτε στην Τουρκία του δικτάτορα Ερντογάν, είτε στη δημοκρατική Γαλλία του σοσιαλιστή Ολάντ, είτε τώρα στη Γερμανία της Κεντροδεξιάς Μέρκελ, αφού όλα έχουν ένα σαφή και βαθύτατα αντιλαϊκό προσανατολισμό, που φέρνει περιστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελευθεριών και ταυτόχρονα  παράλληλη δράση των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών του κράτους.

Το ΕΠΑΜ δεσμεύεται και θέτει ως εγγύηση για την υλοποίηση των δεσμεύσεων τα περιουσιακά στοιχεία των μελών του

του Δημήτρη Καζάκη

"Όλοι ίδιοι είναι," συνηθίζουν να λένε πολλοί μετά την φαινομενικά τρομακτική μετάλλαξη των αντιμνημονιακών σε σούπερ μνημονιακούς. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι, ή δεν τους χωρά στο νου, είναι το γεγονός ότι εξαρχής ο Τσίπρας, ο Καμμένος και η παρέα τους -πολύ πριν βρεθούν στην κυβέρνηση- είχαν ως αποστολή να εξαπατήσουν και να δολοφονήσουν την ελπίδα σε πολύ πλατιά στρώματα του λαού. Να τσακίσουν το ηθικό και την αίσθηση δικαίου στους πολίτες, ώστε να αποδεχθούν τα πολύ χειρότερα. Να αποδεχθούν την κατάλυση και εκποίηση της Ελλάδας, της ίδιας της ζωής τους, υπό καθεστώς κατοχής.

Κι αυτό έγινε. Πώς γνωρίζουμε όμως ότι οι Τσίπρας, Καμμένος και Σία ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία από πολύ νωρίς; Πρώτα και κύρια από το γεγονός ότι κανένας απ' αυτούς δεν δεσμευόταν για το τι θα κάνει. Κανείς τους δεν τολμούσε να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά και να δεσμευτεί συγκεκριμένα προς τους πολίτες. Αρκούνταν σε συνθήματα και προεκλογικές υποσχέσεις.

Μα, θα μου πείτε, υπάρχει κόμμα ή πολιτικός σχηματισμός που να τολμά να δεσμευτεί απέναντι στους πολίτες με τέτοιον τρόπο ώστε να τους δώσει τη δυνατότητα να τον εγκαλέσουν ακόμη και ποινικά σε περίπτωση αθέτησης δεσμεύσεων; Είναι αλήθεια ότι ποτέ στην πολιτική ιστορία της χώρας δεν υπήρξε κόμμα ή πολιτικός σχηματισμός που να δεσμεύτηκε με τέτοιον τρόπο ώστε να αποδέχεται προκαταβολικά ποινική ευθύνη σε περίπτωση αθέτησης των δεσμεύσεων ή υποσχέσεών του.

Γι' αυτό και κυριαρχεί ένα συγκεκριμένο είδος ψηφοφόρων, ανεξαρτήτως χρώματος και πολιτικής ιδεολογίας: ο κοψοχέρης.

Ιστορική αναδρομή εξηλεκτρισμού της Ελλάδας και η σημασία του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ

Ξεκινώντας από το 1925 και την ίδρυση της Ηλεκτρικής Εταιρίας Αθηνών - Πειραιώς (ΗΕΑΠ) με αγγλοαμερικάνικα κεφάλαια, τα μακριά χέρια των ιδιωτών καθώς και των ξένων ομίλων σε συνεργασία πάντα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις λειτουργούσαν σε βάρος του Ελληνικού Λαού καθιστώντας την ηλεκτρική ενέργεια - είδος πολυτελείας με πολύ υψηλό κόστος και λειτουργώντας εκβιαστικά, απειλούσαν με γενικευμένα «μπλακ άουτ» κάθε φορά που ζητούσαν πλουσιοπάροχες κρατικές επιδοτήσεις με πρόσχημα τον “εκσυγχρονισμό” της ηλεκτρικής υποδομής.

Έτσι η οικιακή κατανάλωση καθίσταται αδύνατη όπως και η ανάπτυξη της βιοτεχνικής & βιομηχανικής παραγωγής. Μόλις ένα στα τρία νοικοκυριά διέθετε μόνιμη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος με την επαρχία να ζει στο σκοτάδι.

Μετά την απελευθέρωση και εν μέσω μιας απόλυτα κατεστραμμένης χώρας κατά την δεκαετία του '50 η απελευθέρωση από τα δεσμά των ιδιωτικών παρόχων αναδεικνύεται σε παλλαϊκό αίτημα. Οι εκβιασμοί βέβαια για νέες επιδοτήσεις από πλευράς κράτους προς τους ιδιώτες συνεχίζονται διακόπτοντας ξανά και ξανά την ηλεκτροδότηση σε φτωχογειτονιές, βιοτεχνίες κτλ.

Το 1956 κάνει την εμφάνιση της η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ) και με πολιτικές αποφάσεις υπέρ των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού εξαγοράζει τις ιδιωτικές εταιρίες δημιουργώντας ενιαίο σύστημα παραγωγής, μεταφοράς και διάθεσης άφθονου και φθηνού ηλεκτρικού ρεύματος σε ολόκληρη τη χώρα.

Γιατί με το ΕΠΑΜ... Γιατί τώρα...

Χρειαζόμαστε μια αποφασισμένη πολιτική εξουσία. Αταλάντευτη ως προς το κεντρικό της ζητούμενο… Με επεξεργασμένη πολιτική πρόταση πολιτικής, θεσμικής, οικονομικής, και παραγωγικής ανασύνταξης της χώρας...

του Κυριάκου Κυριακόπουλου

Μια πολιτική εξουσία, που θα απενοχοποιεί τον πατριωτισμό, που δεν θα επιτρέπει τον εκφυλισμό του στα χέρια των πατριδοκάπηλων, που θα αναγορεύει σε αξία ύψιστη τον εθνισμό του λαού ως πρωτογενή του ιδεολογία, και θα τον διαχωρίζει σαφέστατα από το δηλητήριο του κίβδηλου «εθνικισμού», που καταστρέφει τις ψυχές των ανθρώπων.

Μια πολιτική εξουσία που δε θα διστάζει να ξεσκεπάζει το επίσης κίβδηλο των ψευτοδιεθνιστικών νεολογισμών που παραλύουν τη δράση, των λαϊκών μαζών. Μια πολιτική εξουσία που θα καλέσει τον Ελληνικό λαό, να σταθεί όρθιος απέναντι στην Κατοχή, να μην πειθαρχήσει στο κατοχικό δίκαιο που επεβλήθη στη χώρα, και με αυτή της την αποφασιστικότητα θα επιχειρήσει να εμπνεύσει, να οργανώσει, να κλιμακώσει τον εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό, για μια συνολικότερη πολιτική ανατροπή, που θα ενεργοποιήσει το ντόμινο σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενάντια στα σχέδια της Παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Το τριήμερο που μας πέρασε, βρέθηκα προσκεκλημένος στην εναρκτήρια συνεδρίαση του 5^ουΣυνεδρίου του ΕΠΑΜ.

Δυο πράγματα έχει αξία να παρατηρεί κανείς από τη θέση του προσκεκλημένου, σε μια τέτοια κορυφαία για ένα φορέα πολιτική διοργάνωση.

Πρώτον: Την πολιτική οριοθέτηση που επιχειρεί ο εισηγητής στο πρωταρχικό διακύβευμα μέσα στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, και με δεδομένα όλα όσα συντελούνται αυτή την περίοδο, τόσο στη χώρα όσο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον και…

Δεύτερον: Τον τρόπο με τον οποίο προσδιορίζουν τη δική τους προσέγγιση σε σχέση με αυτό το διακύβευμα, οι προσκεκλημένοι που εκπροσωπούν συλλογικότητες, πολιτικούς οργανισμούς, κόμματα και κατευθύνσεις στην πολιτική σκέψη.

Προσφώνηση του Δημήτρη Καζάκη στο 5ο Συνέδριο του ΕΠΑΜ

Μοσχάτο, 1/7/2016.

Αγαπητές φίλες, φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές. Αγαπητοί προσκεκλημένοι.

Οι πολιτικοί δεν μπορούν να ακούνε τους λαούς τους. Πρέπει και οφείλουν να ακούνε τις παγκόσμιες ελίτ, οι οποίες έχουν ως κοινό σημείο αναφοράς τη βιωσιμότητα όχι των λαών, των εθνών και των χωρών, αλλά των τραπεζών και των χρηματαγορών.

Ειδικά μετά το δημοψήφισμα του βρετανικού λαού υπέρ του Brexit δεν είναι λίγοι εκείνοι που το θέτουν πλέον ανοιχτά. "Είναι ώρα για την ελίτ να ξεσηκωθεί ενάντια στις αδαείς μάζες. Το Brexit έχει απογυμνώσει το πολιτικό σχίσμα της εποχής μας. Δεν είναι η αριστερά εναντίον της δεξιάς. Είναι ανάμεσα στους λογικούς εναντίον των παράλογα οργισμένων." Έτσι έγραφε στις 26 Ιουνίου ένας από τους εκδότες του περιοδικού Foreign Policy, το οποίο είναι γνωστό για την επιρροή του στα υψηλά κλιμάκια διαμόρφωσης παγκόσμιας πολιτικής.

Κι αυτό είναι αλήθεια. Το Brexit έφερε ορμητικά στην επιφάνεια το κυρίαρχο πολιτικό σχίσμα της εποχής μας. Ανάμεσα στο δικαίωμα των λαών στην εθνική τους αυτοδιάθεση και τη δημοκρατία όπου όλες οι εξουσίες εκπορεύονται από το λαό και ασκούνται υπέρ αυτού, από τη μια και από την άλλη στις παγκόσμιες ελίτ και τα υπερεθνικά μορφώματα της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Κι αυτό το σχίσμα δεν εκφράζεται πλέον μόνο ή απλά ανάμεσα σε χώρες δουλοκτήτες και χώρες δούλους, όπως συνέβαινε επί αποικιοκρατίας, αλλά διατρέχει, συνταράσσει και διαπερνά όλες τις χώρες. Μικρές και μεγάλες. Ανεπτυγμένες και λιγότερο ανεπτυγμένες. Ιμπεριαλιστικές και μη.

Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση της εποχής μας. Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίθεση που διαπερνά πρωτίστως και το υπερεθνικό μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.