Η ελληνική αφύπνιση προκαλεί αϋπνίες στην κυρία Μέρκελ

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6^ης Μαΐου θα έπρεπε λογικά να είναι αναμενόμενο και από τους εντός, αλλά και από τους εκτός της Ελλάδας μνημονιακούς. Κι αυτό, γιατί η  αφύπνιση του ελληνικού λαού, ήταν εξαρχής  η αναπότρεπτη συνέπεια της εγκληματικής αμετροέπειας  των αδιέξοδων απαιτήσεων αυτών των επαίσχυντων μνημονίων και των συμπαρομαρτούντων,  που τον  εξαθλίωσαν, και που κατεδάφισαν ότι δημιούργησε  τα τελευταία  δέκα  χρόνια.

 

Ωστόσο, οι αφόρητες πιέσεις έξωθεν, από κοινού και με τη συνέχιση της  άθλιας τρομοκράτησης του λαού, στο εσωτερικό της χώρας, φαίνεται να προέρχονται από την ελπίδα ότι  οι, ασύστολα, εκφραζόμενες  σχετικές επιθυμίες της κυρίας Μέρκελ και των πέριξ αυτής, μπορεί να ενσωματωθούν σε προσεχές  κατευθυνόμενο  εκλογικό αποτέλεσμα της χώρας.

 

Όπως δείχνουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις,  η πλειοψηφία του  ελληνικού  λαού έχει, ευτυχώς, συνειδητοποιήσει ότι η παραμονή στο θανατηφόρο καθεστώς των μνημονίων κλπ, τον αποτελειώνει από κάθε πλευρά, και  επιτέλους έχει αποφασίσει να σωθεί με κάθε θυσία.

 

Ασφαλώς, η  πρόσκαιρη ακυβερνησία της χώρας, αν και αναπόφευκτη με τις παρούσες συνθήκες, αποτελεί σοβαρό  πρόβλημα. Πως, όμως, να είναι ποτέ νοητή η συνύπαρξη, στη ίδια κυβέρνηση, αυτών που υπηρέτησαν μέχρι τέλους, τους αιμοβόρους και αδιέξοδους όρους των μνημονίων, και των άλλων που αντιστάθηκαν και που αρνήθηκαν να θέσουν την υπογραφή τους, κάτω απ’ αυτά; Πως, επίσης, να μπορεί να δικαιολογηθεί η αγωνία των μνημονιακών, να συμμετάσχουν σε μια ελληνική κυβέρνηση όταν, ακριβώς, το αποτέλεσμα των εκλογών στρέφεται κάθετα, και με όλους τους τρόπους, εναντίον αυτών που κατέστρεψαν το παρόν και το μέλλον του; Ιδίως, και αφού ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δήλωσε ευθαρσώς ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι σάπιο»; Είναι δυνατόν, αλήθεια, να υποστηρίζει  ο κ. Βενιζέλος  το σχηματισμό κυβέρνησης, που θα περιλαμβάνει εντός της « την πασοκική σαπίλα»; Εκτός, βέβαια, κι αν, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξαιρεί τον εαυτό του από το,  σύμφωνα  πάντοτε με τον ίδιο, «σαπισμένο κόμμα του», ακολουθώντας το προηγούμενο  του τ. πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, που δήλωσε διεθνώς ότι «κυβερνά ένα διεφθαρμένο κράτος», από το οποίο προφανώς αποστασιοποιήθηκε   ο ίδιος.

 

Αυτό το κυβερνητικό κενό θα περατωθεί, ασφαλώς, σύντομα. Και στη συνέχεια, θα τεθούν επί τάπητος καίρια προβλήματα, στα οποία οι  τρόποι επίλυσης  περιέχουν υψηλό ποσοστό κινδύνου.

 

Παρότι, καμιά μελλοντική κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να παραμείνει στην εξουσία, αν δεν σπεύσει να απαλλάξει την Ελλάδα από τα μνημόνια της ντροπής και της καταστροφής, επείγεται η επίλυση δύο ακανθωδών θεμάτων:

1. Το πρώτο είναι η επιβαλλόμενη καταγγελία των μνημονίων, τα οποία όμως φέρουν τις υπογραφές και των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων, και όχι μόνο. Συνεπώς, δεν  υπάρχει άλλη οδός από την καταγγελία και των υπογραψάντων, καθώς φυσικά και σε  προσφυγή στο χαρακτήρα «απεχθούς  και επαχθούς χρέους», όπως και στην έστω θεωρητική απαίτηση των γερμανικών αποζημιώσεων. Αυτή η δυσχερέστατη επιχείρηση, που  οπωσδήποτε απαιτεί ισχυρή λαϊκή υποστήριξη, μάλλον διευκολύνεται, από τη δήλωση του κ. Βενιζέλου, περί «σαπίσματος». Γιατί, αυτόματα, οι υπογραφές αυτών που αρχικά υπέγραψαν την καταδίκη του ελληνικού λαού εξουδετερώνονται έτσι. Πράγματι, θα ήταν απαράδεκτο και εντελώς παράλογο από κάθε άποψη, να οδηγηθεί  ένα ολόκληρο Έθνος  στην κρεμάλα, όταν οι ίδιοι οι δήμιοι του αναγνωρίζουν ότι είναι «σάπιοι». 
2. Το δεύτερο πρόβλημα αναφέρεται στο, τρομοκρατικά εμφανιζόμενο και συνεχώς  επαναλαμβανόμενο,  ενδεχόμενο της  εξόδου μας από την ευρωζώνη. Όπως είναι γνωστό, το καθεστώς στην ΕΕ-ευρωζώνη δεν προβλέπει διαδικασία αποπομπής μέλους της. Ωστόσο, δεν αποκλείεται να δημιουργηθούν από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο-δηλαδή από την κυρία Μέρκελ- τόσο αφόρητες συνθήκες, για την Ελλάδα, ώστε να είναι αδύνατη η παραμονή μας. Η υπόθεση, ωστόσο, αυτή θα έπρεπε καταρχήν να αποκλειστεί, γιατί  είναι βέβαιο ότι θα είχε, από καιρό,  επιλεχθεί από τους εταίρους μας, αν δεν εμφάνιζε ποικίλους, αλλά πάντως θανάσιμους κινδύνους για τους ίδιους.  Δυστυχώς, η  τραγική αλήθεια  είναι  ότι οι κίνδυνοι αυτοί περιορίστηκαν σημαντικά, χάρη στο χρόνο που, με τόση επιπολαιότητα, παραχωρήθηκε στους εταίρους μας, από τους ίδιους τους Έλληνες αρμόδιους. Η λογική εξήγηση αυτής της όντως εγκληματικής αβελτηρίας θα μπορούσε  να  είναι  η φανατική προσήλωση των Ελλήνων αρμοδίων, στο διάστημα των δυόμισι αυτών ετών. Συγκεκριμένα,   στην εναγώνια  προσπάθεια, της όσο γίνεται ταχύτερης και πιο αποδοτικής  εφαρμογής  των ανατριχιαστικού περιεχόμενα κειμένων, που απορρόφησε το σύνολο της ενεργητικότητάς τους. Μπορεί, ακόμη, να είναι η μη εξεύρεση του απαραίτητου χρόνου για τη μελέτη αυτών των κειμένων, πριν την υπογραφή τους, όπως άλλωστε το εξομολογήθηκαν μερικοί από τους «πατέρες του Έθνους». Και, τέλος, δεν αποκλείεται οι αρμόδιοι να αντιμετώπιζαν σοβαρές  δυσκολίες κατανόησης των όσων υπέγραφαν, εφόσον επιπλέον τα έργα τους απέδειξαν ότι ήταν παντελώς άσχετοι με τα καθήκοντα που είχαν αναλάβει. Πράγματι, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, υπήρχαν ανάμεσά τους ορισμένοι, που   πίστευαν,  με ασύγγνωστη  φυσικά ελαφρότητα,  ότι «βγαίνουμε στις αγορές το 2011». Η μη εκμετάλλευση πολύτιμου χρόνου εξουδετέρωσε, έτσι,  ένα σημαντικό τμήμα της ισχύος του πιο αποτελεσματικού   διαπραγματευτικού όπλου, που εξαρχής διαθέταμε, και που ήταν ακριβώς η αιωρούμενη απειλή της καταγγελίας των ληστρικών μνημονίων και η   οικειοθελής αποχώρησή μας από την ευρωζώνη. Γιατί, σ’ αυτό το διάστημα μπόρεσαν οι εταίροι μας να ετοιμάσουν την άμυνά τους.  Παρά ταύτα, θέλω να πιστεύω ότι διασώθηκαν κάποια περιθώρια λειτουργίας  του όπλου αυτού, που θα μπορούσαν, ακόμη,  να είναι αποτελεσματικά. Και, ακριβώς, αυτά εξηγούν την έξαρση πανικού της ηγεσίας της ΕΕ-ευρωζώνης, και  ακριβώς αυτά ερμηνεύουν τις απανωτές υποσχέσεις  ευρωπαίων αξιωματούχων για ενδεχόμενη ελάφρυνση των δεινών μας, με την ανεπίσημη, βέβαια, προϋπόθεση  ότι η κυβέρνησή μας θα είναι της αρεσκείας  τους. Ο τρόμος τους, όμως, αυτός όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλά και ενισχύει τους ιθύνοντες της Ευρώπης να χαλκεύουν απειλές εναντίον του κατατρεγμένου ελληνικού λαού,  ενορχηστρωμένες, φυσικά, και με  τους εντός της χώρας  μνημονιακούς.

Ας δούμε, λοιπόν, σε ποιο ποσοστό οι απειλές της Ευρώπης είναι ενδεχόμενο να υλοποιηθούν.  

 

 Αν εξαιρέσουμε την εκτός ελέγχου αντιπάθεια της κυρίας  Μέρκελ, για τη χώρα μας, που  συμπληρώνεται και από την απροκάλυπτη τιμωρητική της διάθεση,  και που ήδη προβληματίζει και αρκετούς ξένους αναλυτές, θα έλεγα με βεβαιότητα  ότι η  Ευρώπη αποκλείεται να αποφασίσει την αυτοκτονία της, εκβάλλοντας  την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Και να γιατί θα πρόκειται περί αυτοκτονίας, σε πείσμα  του δήθεν άνετου ύφους όσων επιστρατεύονται για να δηλώσουν ότι «δεν φοβούνται  πια την έξοδο μας  από την ευρωζώνη»:

*Με βάση τη δημοσίευση  στοιχείων -defencenet. gr-, οι απώλειες της  ΕΚΤ, από δάνεια-ρέπος σε ελληνικές τράπεζες ενδέχεται να φθάσουν τα 140 δις ευρώ. Επιπλέον, το 70% του ελληνικού χρέους, μετά το φιάσκο του κουρέματος, έχει διοχετευθεί  σε ευρωπαϊκές τράπεζες, στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ με ομόλογα και δάνεια ύψους 140 δις ευρώ, στα οποία προστίθενται και άλλα 40-52 δις. ευρώ, που βρίσκονται στην κατοχή της ΕΚΤ, αλλά  που είναι άγνωστο αν έχουν περιληφθεί  στο  PSI.

*Οι παραπάνω αυτές απώλειες αποτελούν ελάχιστο κλάσμα  των έμμεσων, που σίγουρα θα προκύψουν από το «ντόμινο» που θα προκληθεί, παρά το χαμηλό χρέος  της Ελλάδας  που δεν υπερβαίνει το  2.5% του αντίστοιχου της Ευρώπης. Η «μόλυνση» αυτή είναι, τώρα, αναπόφευκτη, ενόσω έχει αρχίσει ο επιθανάτιος ρόγχος της   Ισπανίας,  και ενόσω  η Ιταλία πλησιάζει επικίνδυνα  στο κόκκινο.  Οι έμμεσες αυτές  απώλειες, με βάση σοβαρές μελέτες, εκτιμώνται στο αστρονομικό ποσό των 2-3 τρις ευρώ,  στην περίπτωση που  αφεθεί η Ελλάδα σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Και, τότε,  θα επιπέσουν οι κερδοσκόποι εναντίον των ήδη εξασθενημένων οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου, και θα αδειάσουν τις τράπεζες με μαζική  απόσυρση των  καταθέσεών τους.  Στη συνέχεια, το πιθανότερο είναι ότι και οι λοιπές προβληματικές οικονομίες της Ευρώπης θα  καταρρεύσουν και θα εξαναγκαστούν να επιστρέψουν στα εθνικά τους νομίσματα.  

 

Πρόκειται, λοιπόν, χωρίς αμφιβολία, για ένα ευρωπαϊκό δράμα. Πρόκειται για καθαρή τρέλα αν ληφθεί υπόψη ότι το χρέος της χώρας μας ανέρχεται σε 340 δις ευρώ,  και ότι  το ποσό που, αρχικά, δόθηκε  για τη στήριξη των ευρωπαϊκών τραπεζών  ήταν της τάξης των   409 δις  ευρώ (2008-2010), δηλαδή ποσό ανώτερο από το ελληνικό χρέος.  Και αντί, η ΕΕ να προσπαθήσει να εξαφανίσει το ελληνικό χρέος το οποίο, επειδή  δεν είναι και ούτε μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο, δημιουργεί συνεχώς εκρηκτικά δημοσιονομικά προβλήματα στην Ευρώπη, και όχι μόνο, οι ιθύνοντες εμφανίζονται στα τηλεοπτικά  κανάλια και μας τρομοκρατούν με αποπομπή της χώρας από την ευρωζώνη παρότι αυτή συνδέεται με  το τεράστιο κόστος των 2-3 τρις ευρώ, που σίγουρα θα την κατεδαφίσει.

 

Εξυπακούεται, συνεπώς, ότι σε περίπτωση καταγγελίας των μνημονίων, το μόνο που απαγορεύεται να φανεί  θα είναι ο δικός μας   πανικός για πιθανή έξοδό μας. Αντιθέτως, θα είναι σκόπιμο να αναφερθούμε στον ανερχόμενο κίνδυνο διάλυσης της Ευρώπης και, παράλληλα,  να προβάλουμε την αβεβαιότητα του αν μας συμφέρει η παραμονή μας στο ευρώ, κάτω από  τις  άθλιες αυτές συνθήκες.

 

14.05.2012

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια

στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας