Ελληνικός Στρατός - Aναπόσπαστο οργανικό τμήμα του λαού

ΚΑΛΕΣΜΑ

O Ελληνικός Στρατός δικαιούται να υπερηφανεύεται για μια από τις δημοκρατικότερες στρατιωτικές παραδόσεις της Ευρώπης. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους ευρωπαϊκούς στρατούς, ο Ελληνικός δεν έλκει την καταγωγή από μισθοφόρους πραιτοριανούς των μοναρχών και των φεουδαρχών. Αντίθετα, πρωτοσυγκροτήθηκε από τους αγωνιστές του 21 και - πιστός στην ιερή τους παράδοση - πολέμησε προασπίζοντας την ελευθερία του Ελληνικού Λαού, του οποίου αποτελεί αναπόσπαστο οργανικό τμήμα, του οποίου τις εντολές οφείλει να υπακούει και του οποίου τα συμφέροντα έχει ιερή υποχρέωση να υπηρετεί. Άλλωστε υπηρετώντας τον Λαό έγραψε τις ενδοξότερες σελίδες της ιστορίας του. Αντίθετα οσάκις υποχρεώθηκε να υπηρετήσει  κύκλους αλλότριους των λαϊκών συμφερόντων, οδηγηθήκαμε σε στρατιωτικές και ηθικές ήττες, σε εθνικές συμφορές.  Γι αυτό την δημοκρατική του παράδοση έχει χρέος  ο Στρατός μας να την διατηρήσει ακέραια, παρά και ενάντια σε όσους αποπειραθούν να διαβρώσουν το Δημοκρατικό του φρόνημα, να τον οδηγήσουν σε αντιλαϊκούς ατραπούς.

ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΤΟ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αρχίζει με τη γενική απεργία της Τετάρτης ο νέος γύρος αναμέτρησης των εργαζομένων, της νεολαίας και των απόμαχων της δουλειάς με την πιο επιθετική κυβέρνηση του κεφαλαίου που είχε ποτέ αυτή η χώρα. Οι δουλόφρονες συνεργάτες των γερμανών επικυρίαρχων Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης, ενισχυμένοι απέναντι στο λαό μας εξαιτίας του γεγονότος ότι εκτελούν εντολές των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, οι οποίοι και τους στηρίζουν στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής, κατεδαφίζουν ταχύτατα κάθε εργασιακό δικαίωμα που κατακτήθηκε στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να… «λυπηθούν τον κοσμάκη που υποφέρει» και να σταματήσουν την εξαθλίωση του λαού, όσο αυτός δεν ξεσηκώνεται να τους ανατρέψει.

Η διεθνής των αγορών έχει ποντάρει στο ισλάμ. Τα ρέστα της.

Οι συνθήκες επιβολής του χριστιανισμού στον αρχαίο κόσμο δεν είναι οι ίδιες με τις τωρινές της εισόδου και επιβολής του ισλάμ στον δυτικό κόσμο, όμως παρόλα αυτά υπάρχουν χτυπητές ομοιότητες. Και πολύ ανησυχητικές.

Μετά την ναυμαχία στο Ακτιο, λίγο έξω από την Πρέβεζα, το 31 πΧ, ο νικητής Οκταβιανός άνοιξε τον δρόμο για να γίνει μια μέρα Αύγουστος, και να στεφθεί αυτοκράτορας. Κάτι που ο θείος του Ιούλιος Καίσαρας δεν τόλμησε να κάνει, παρά το πόσο πολύ το είχε ποθήσει.
Η ναυμαχία αυτή στο Ακτιο είναι ένα ορόσημο από την άποψη πως η από πάντα λειψή δημοκρατία των ρωμαίων, που μικρή σχέση είχε με εκείνη των ελλήνων, μπαίνει πια στην διαδικασία μετασχηματισμού της σε αυτοκρατορία. Δηλαδή σε ένα πολίτευμα απολυταρχικό και δεσποτικό.
Παλιά δημοκρατικά ή ημι-δημοκρατικά χαρακτηριστικά θα επιβίωναν για πολλούς αιώνες και στο νέο συγκεντρωτικό πολίτευμα. Ωστόσο θα αναφαινόταν μια νέα επιτακτική για την ρωμαϊκή εξουσία ανάγκη: η εδραίωση της απολυταρχικής εξουσίας και κυριαρχίας και η εξάλειψη του κινδύνου της επανεμφάνισης της δημοκρατίας.

Ο κίνδυνος αυτός τον οποίο διέτρεχε η αυτοκρατορική εξουσία και η κυρίαρχη τάξη της αυτοκρατορίας δεν ήταν καθόλου φανταστικός. Οπως απέδειξαν διάφορα ιστορικά γεγονότα σαν την “στάση του Νίκα” στον ιππόδρομο της Κωστανινούπολης. Η αυτοκρατορική εξουσία γνώριζε πως αν ήθελε να μακροημερεύεσει και να εδραιωθεί έπρεπε να βρει έναν τρόπο ώστε να ξεμπερδέψει με τον αιώνιο εχθρό της: την δημοκρατία. Και με τα τελευταία της υπολείμματα.