Αμήχανη και χλιαρή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόταση νόμου του ΚΚΕ

ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΛΑΧΟΓΙΩΡΓΟΥ*

Μου έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση η πολύ χλιαρή και αμήχανη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην πρόταση νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή περί κατάργησης των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, πολλώ δε μάλλον που, μετά από την διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού, πρώτη φορά το ΚΚΕ απευθύνεται για κοινή στάση - έστω και μίζερα και κουτοπόνηρα - στην άλλη όχθη της αριστεράς, στο ΣΥΡΙΖΑ.

Αντιθέτως πλούσια είναι η αρθογραφία κριτικής στην απόφαση τηςΚεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τις εκλογές - τα άρθρα των συντρόφωνΤσακίρη και Μπίστη, για παράδειγμα, στην Αυγή, που είναι και πανομοιότυπα. Γιατί λοιπόν τέτοια υποδοχή σ’ αυτήν την πρωτοβουλία του ΚΚΕ, που μάλλον πρέπει να μας χαροποιεί αφού ανοίγει χαραμάδα διαλόγου μαζί του, με πιθανά θετικά αποτελέσματα για το διακαή μας πόθο, την ενότητα της αριστεράς; Η απάντηση είναι απλή, η...

πρωτοβουλία του ΚΚΕ θέτει σε κίνδυνο την ομερτά εντός του ΣΥΡΙΖΑ που απαγορεύει τις συζητήσεις που καταλήγουν σε συμπεράσματα όπως έξοδος από την ευρωζώνη ή και την ΕΕ, επιστροφή σε εθνικό νόμισμα κλπ. Φαίνεται ότι δεν έχουμε όρεξη να βάλουμε μυαλό.

Κατά την άποψή μου, σε μεγάλο βαθμό η αποτυχία μας να αναδειχθούμε πρώτο κόμμα την 17/6, οφείλεται στη δυσκολία να απαντήσουμε στο ερώτημα «και τι θα γίνει αν οι Γερμανοί δεν μπλοφάρουν και με την καταγγελία των μνημονίων διακόψουν την δανειακή σύμβαση;».
Ο ίδιος ο πρόεδρος υπαινίχθη στριμωγμένος ότι υπάρχει «plan B» το οποίο όμως δεν ήταν σε θέση να ανακοινώσει! Ποιο άλλο όμως μπορούσε να είναι αυτό το plan B από την ανάκτηση του νομισματικού εργαλείου; Ο κάθε λογικός άνθρωπος, αυτό απαντάει. Έλα όμως που εμείς οι ίδιοι είχαμε κατασυκοφαντήσει αυτή τη λύσηλέγοντας ότι εγγυώμεθα την παραμονή στην Ευρωζώνη, ενώ αντιθέτως η παραμονή μας διακυβεύεται από την πολιτική των μνημονίων και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα είναι καταστροφή. Έτσι αφήσαμε την αστική παράταξη και τα φερέφωνά της εύκολα να τρομοκρατήσουν το λαό για το τι θα σήμαινε το να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν όμως αντιθέτως είχαμε έγκαιρα - εννοείται έγκαιρα δεν μπορεί να είναι προεκλογικά, όμως είχαμε όλο τον χρόνο από το Μάιο του 2010 που ξεκίνησαν τα μνημόνια - ενημερώσει το λαό για το τι σημαίνει επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής και ότι αυτό είναι η λύση και όχι η καταστροφή, πιστεύω το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Βέβαια εμείς έχουμε γαντζωθεί, με ευθύνη της ηγετικής ομάδας και των συμβούλων της, σ’ έναν αδιέξοδο – όσο και «καταναγκαστικό» -ευρωκεντρισμό που έχει έντονο άρωμα σοσιαλδημοκρατίας. Δυστυχώς και άλλα πολλά τον τελευταίο καιρό παραπέμπουν σε σοσιαλδημοκρατικοποίηση και συνδιαχείριση. Δεν μπορώ να καταλάβω, για παράδειγμα, γιατί πρέπει να εγκαλούμε τους τρείς κυβερνήτες ή τυράννους, όπως θέλετε τους λέτε, γιατί δεν άρχισαν την επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων, πιστεύουμε πως τους εκθέτουμε για ασυνέπεια; Εμείς εκτιθέμεθα για δεξιά στροφή. Ή ακόμα χειρότερα, πότε αποφασίστηκε και σε ποιο συλλογικό όργανο ότι η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας μπορεί να γίνεται και με κοινοπραξία με ιδιώτες, όπως ο σ Παπαδημούλης δήλωσε πρόσφατα σε τηλεοπτική εκπομπή. Δηλαδή όταν ψήφιζα σαν νομαρχιακός σύμβουλος Εύβοιας και ακόμα ψηφίζω σαν δημοτικός σύμβουλος Χαλκίδας κατά των ΣΔΙΤ, είμαι εκτός γραμμής; Πότε και ποιο όργανο αποφάσισε τη «διολίσθηση» της θέσης του Σύριζα περί εθνικοποίησης των τραπεζών σ’ αυτά τα φληναφήματα και τις αμφισημίες των σ. Δραγασάκη και Σταθάκη; Ή τέλος πόθεν προέκυψε η καινούργια πρόταση του σ. Τσίπρα για σύνοδο κορυφής της ΕΕ με αντικείμενο την κρίση στην Ελλάδα;

Ελπίζω πως κάνω λάθος και δεν υπάρχει καμία σοσιαλδημοκρατική διολίσθηση, όμως είναι μεγάλη ανάγκη να συζητήσουμε πολύ σοβαρά τι σημαίνει αυτή η εμμονή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και ποιο είναι επιτέλους αυτό το plan B, που, γιατί όχι, μπορεί να είναι και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα με ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής προοπτικής, που ναι μπορεί να μας οδηγήσει σε έξοδο από την ΕΕ της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Αλήθεια πότε θα μιλήσουμε για το σοσιαλισμό αν όχι τώρα; Την πρωτοβουλία για την έναρξη αυτής της συζήτησης πρέπει να την πάρουν όλοι και όλες, συνιστώσες, τάσεις, μεμονωμένα άτομα, όσοι έχουν κατά καιρούς διατυπώσει παρόμοιες απόψεις. Κυρίως όμως πρέπει να την πάρει το «αριστερό ρεύμα» και οΠαναγιώτης ο Λαφαζάνης προσωπικά, εκτός και αν το πρώτο έπαψε να υπάρχει και ο δεύτερος έχει αλλάξει άποψη. Σε κάθε περίπτωση καλό θα είναι να ξέρουμε.

*Δημοσιεύθηκε στο www.antapocrisis.gr την Τρίτη 24 Ιουλίου 2012. Ο Γιώργος Βλαχογιώργος είναι δημοτικός σύμβουλος ΣΥΡΙΖΑ στο Δήμο Χαλκιδέων και μέλος γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ Χαλκίδας.

από το Iskra.gr

Αναδημοσίευση από  ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ-ΕΠΑΜ