ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Χρόνια πολλά, σε παγκόσμιο επίπεδο στηνότανε το σκηνικό. Ρίχνω πλαστικό χρήμα για να καλυφτούν οι ανάγκες που γέννησα κυρίως με την τηλεόραση, στήνω το τραπεζικό μου σύστημα γι' αυτό το σκοπό, καταργώ την πρωτογενή παραγωγή με επιδότηση καταστροφής του προϊόντος, κάνω τα στραβά μάτια όταν ο "πονηρός" αγρότης δεν καλλιεργεί καν αλλά εισπράττει την επιδότηση, εισάγω τα προϊόντα που δεν παράγονται πλέον από εκεί που είναι πολύ χαμηλότερο το κόστος παραγωγής, το πουλάω λίγο ακριβότερα έχοντας αλλάξει 3-4 φορές χέρια το προϊόν, φτιάχνω τον μύθο του μεσάζοντα και μόλις το σύστημα δουλεύει στο full και συμμετέχουν σ' αυτό κοινωνίες ολόκληρες, τραβάω το χαλί κάτω από τα πόδια τους. Τόσο απλό.

Πώς μπορώ να το πετύχω αυτό;

Το μόνο που μου χρειάζεται είναι να βρω άτομα μειωμένης ηθικής, να τα γαλουχήσω σύμφωνα με το παραπάνω πλάνο, σιγά σιγά να τα παρουσιάσω στο ευρύ κοινό, να τα τοποθετήσω στις θέσεις που θέλω εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι τους κρατάω όλους με χαρτιά -κανένας δεν μου ανθίσταται λοιπόν- και την κατάλληλη χρονική στιγμή να τα απογειώσω. Τόσο απλό.

Τι μου χρειάζεται όμως για να μη φαίνομαι απ' ευθείας εγώ; Μα τι άλλο. Τα μέσα ενημέρωσης. Πώς μπορώ να τα γιγαντώσω; Μα, ξαναβρίσκοντας μειωμένης ηθικής άτομα και δίνοντάς τους ένα αρχικό κεφάλαιο να στήσουν το μαγαζί. Στο δρόμο, στημένες παλιές οικογένειες, που μοιράζονται μαζί μου την αγωνία να εξουσιάσω τον κόσμο, γίνονται συνεταίροι στα μέσα ενημέρωσης. Τόσο απλό.

Είναι τόσο προφανές πια. Ελέγχω πρώτα τον κόσμο, του τα λέω όπως θέλω μέσα από τα μέσα ενημέρωσης, κερδίζω την εμπιστοσύνη του, μετά λέω στον πολιτικό, αν θες να πας μπροστά παιδί μου μόνο εγώ μπορώ να σε προβάλλω. Όταν πας μπροστά θα μου δώσεις γι' αντάλλαγμα αυτό κι αυτό. Τόσο απλό.
 

Πενήντα εξήντα χρόνια τώρα, ξεδιάντροπα όμως, έγιναν όλα χρήμα. Όλα αποτιμήθηκαν σε χρήμα. Όλα ανεξαιρέτως και για όλους μας ανεξαιρέτως. Δεν υπήρξε ούτε μία ανεξαιρέτως πολιτική εξαγγελία, θετική ή αρνητική για τον πολίτη που να μην είχε οικονομικό αντάλλαγμα.
Το σύστημα των εξουσιών συνεργάστηκε άψογα. Έπρεπε να είναι προφυλαγμένο, όταν θα ερχόταν η στραβή να μη βγει στη σέντρα. Νομοθέτησε πρώτα για την ευθύνη των υπουργών, άφησε τη δικαστική εξουσία απλώς να διερευνά και στη συνέχεια να παραπέμπει πίσω, στους βουλευτές και στους άλλους υπουργούς, δηλαδή κάποιος εγκληματεί και μετά τον στέλνω στους ομοίους του να τον κρίνουν. Άρα η δικαστική εξουσία έκανε τη δουλειά της. Η μπάλα έμπαινε στο γήπεδο των πολιτικών και τα πράγματα εκεί ήταν απλά. Άμα βγάλεις τα δικά μου στη φόρα, θα βγάλω κι εγώ τα δικά σου. Τόσο απλό. Κι ο πολίτης; Ο πολίτης λοιπόν άκουγε δύο ή τρία ή τέσσερα πορίσματα, άμα έκαιγε και πολύ το πράγμα γινότανε και κανένα μπραφ με την Τουρκία ή έσκαγε κανά γκαζάκι ή ο τρίτος πόλος της εξουσίας τα έκανε γυαλιά καρφιά. Πώς είναι το κάθε καρυδιάς καρύδι, έτσι είναι και τα πορίσματα, ο καθένας το δικό του. Και για κοίτα βρε παιδί μου ένα μυστήριο πράγμα, όλοι αυτοί οι διασπασμένοι και με διαφορετικές απόψεις και πορίσματα γινόταν ένα άμα ήταν για εξοπλιστικά προγράμματα ή άμα ήταν για κανά μνημόνιο.
Δεν πειράζει όμως. Μου ζήτησαν συγνώμη που τα έκαναν έτσι. Αυτό είναι. Συγνώμη και καθαρίσαμε. Είμαστε ξανά παρθένες και σαν παρθένες μπορούμε να ξαναμιλήσουμε για την αγνότητά μας. Είναι μια άποψη κι αυτή. Άποψη όμως, όχι παρθένα...
 

Καμιά φορά, ξέρουν τα μαγειράκια, άμα τον πουρέ τον κάνεις χειροποίητο, ξεφεύγει κανά κομματάκι πατάτα και δεν γίνεται πουρές. Αυτό είναι το μοναδικό που δεν μπορεί να ελέγξουνε. Προσπαθούν απλώς να το συνθλίψουν με γκλομπ και δακρυγόνα και τρομοκρατία και απαγόρευση.
 

Αυτό το κομματάκι λοιπόν της πατάτας είναι ένα κομματάκι μυαλό κι ένα κομματάκι καρδιά. Αυτό που ξέφυγε από την πολτοποίηση των μέσων ενημέρωσης και των υπολογιστών.

Αυτός ο συρφετός μαριονετών σήμερα, μετά τη συγνώμη του, έρχεται ως λευκή περιστερά και μου λέει πίσω από τα plexiglass "Μην ανησυχείς, εμπιστεύσουμε με, θα κάνω το καλύτερο δυνατό για την πατρίδα, για σένα και για τα παιδιά σου". Μια χαζή ερώτηση "Και γιατί δεν τα έκανες από τότε που τα έλεγες και στο μπαμπά μου;".

Έχοντας, τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά, καταρρεύσει ο κοινωνικός ιστός, το μόνο που απομένει είναι η ψυχρή λογική στον πόλεμο. Να τον αποφύγεις δεν μπορείς, όσα και να πληρώσεις δεν μπορείς, εκτός κι αν είσαι στην ομάδα του κυκλώματος, είτε ως υπαλληλίσκος είτε ως τοπικός προϊστάμενος.

Αυτό που περιμένουν οι ευρωπαίοι, αν όχι όλος ο κόσμος, από τους έλληνες είναι να δουν το πώς θα πολεμήσουμε. Από την αρχαιότητα διδάσκονταν από τους έλληνες την τέχνη του πολέμου, πάντα, του αδύνατου απέναντι στον δυνατό.
 

Κι η τέχνη αυτή πάντα στηριζόταν στο ελεύθερο φρόνημα και στην ελεύθερη βούληση. Αυτά είναι τα δύο "μαγικά" μας φίλτρα. Αυτά, ευτυχώς, ο καθένας μας μέσα στη μοναξιά του, στη μιζέρια του, στην αξιοπρέπειά του και το δικό του μυαλό, δεν τα εκχωρήσαμε.
 

Μικρές κινήσεις ανασύστασης του κοινωνικού ιστού γίνονται και γίνονται από "άγνωστους" ανθρώπους, που δεν "παίζονται" στα μέσα ενημέρωσης και γίνονται γιατί πιστεύουν ακόμα στα θαύματα. Και το θαύμα γίνεται μόνον αν πιστεύεις, είτε στο "σωστό" πιστεύεις είτε στο "λάθος".
Και στο κάτω κάτω της γραφής, το πραγματικό θαύμα είναι η πίστη στο στόχο.

Antonio

Πηγή: Έχω μάτια και βλέπω