Αυλαία στις κινητοποιήσεις στο όνομα του αντιφασισμού

Ποιος ο ρόλος του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ αλλά και των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών; Τι ακριβώς είναι η σημερινή κρίση και πού οφείλεται; Ποιο είναι το χρέος του ελληνικού λαού σήμερα; Ποιος είναι ο ρόλος της Χ.Α.; Τι πρέπει και μπορούμε να πράξουμε για να βγούμε απο την επερχόμενη καταστροφή που επιδιώκουν;  

Σ'αυτά απαντάει ο Δημήτρης Καζάκης στο εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του.

του Δημήτρη Καζάκη

Η αυλαία έπεσε στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, των δημοσίων υπαλλήλων και των υπόλοιπων κλάδων. Οι ηγεσίες της ΟΛΜΕ, της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ μπορούν να αισθάνονται υπερήφανες. Έπαιξαν ξανά τον γνωστό ρόλο τους. Αφού έπαιξαν με τον πόνο, τα νεύρα και το μεροκάματο των εργαζομένων, αφού εξάντλησαν όλο το ρεπερτόριο των γνωστών σικέ συνθημάτων για κλιμάκωση του αγώνα, τι έκαναν; Τα μάζεψαν όπως-όπως ακριβώς την ώρα που αναδεικνυόταν ως κυρίαρχο το ζήτημα της κλιμάκωσης.

Έχουν σοβαρό λόγο. Δεν είναι ώρα οι εργαζόμενοι και ο λαός να ασχολείται με τα προβλήματα που του δημιουργεί το καθεστώς. Δεν είναι ώρα να ασχολείται με την ολοσχερή καταστροφή της χώρας. Τώρα πρέπει να ασχολείται μόνο με την ΧΑ. Κι έτσι μετά από δυο 48ωρες χωρίς αντίκρισμα απεργίες της ΑΔΕΔΥ, το όλο σκηνικό έκλεισε με μια δήθεν αντιφασιστική διαδήλωση το απόγευμα της Τετάρτης εναντίον της ΧΑ. 

Και λέμε για δήθεν αντιφασιστική γιατί δεν αφορά στην καρδιά του προβλήματος, αλλά περιορίζει το πρόβλημα του φασισμού μόνο εκεί που βολεύει την κυβέρνηση και «συνταγματικό τόξο». Το πρόβλημα για όλους αυτούς είναι μόνο η κύρια η ΧΑ. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πώς οι ηγεσίες των κομμάτων και των συνδικάτων εκμεταλλεύτηκαν το αίμα του δολοφονημένου από τη συμμορία της ΧΑ, Παύλου Φύσσα, για να ξεμπερδέψουν με τους απεργιακούς αγώνες. 

Οι θεατρινισμοί δίνουν και παίρνουν. Εκεί που οι συνδικαλιστές δεν μπόρεσαν – γιατί δεν ήθελαν – να συναντηθούν για να συντονίσουν τη δράση τους και να συμφωνήσουν σ’ ένα σχέδιο κλιμάκωσης του αγώνα, συναντήθηκαν στη Νίκαια για να πολεμήσουν την ΧΑ. Μπράβο τους! Μεγάλη επιτυχία. Κάλεσαν την ΑΔΕΔΥ να μετατρέψει την εικονική απεργία της σε αντιφασιστική διαδήλωση και αμέσως η ηγεσία του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου έτρεξε να συμμορφωθεί. Δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία από το να ρίξουν αυλαία στις κινητοποιήσεις.

Οι νεκροθάφτες των απεργιών

Στο παιχνίδι άπαντες. Όχι μόνο οι Παναγούπολοι και Σία, αλλά και οι λεγόμενοι ταξικοί συνδικαλιστές. Μάλιστα το ΠΑΜΕ απεδείχθη ευθύς εξαρχής νεκροθάφτης των απεργιακών κινητοποιήσεων. Βλέπετε, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει και λίγα πολιτικά γραμμάτια να ξεπληρώσει στο καθεστώς. Τρία ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ του χάρισε η κυβέρνηση διαμέσου σκοτεινών κύκλων από το εξωτερικό, επιτρέποντάς του να πουλήσει δημόσια περιουσία – την τηλεοπτική συχνότητα του 902 – που διαχειριζόταν δωρεάν το ΚΚΕ από το 1990. Τι θέλετε δηλαδή; Να εγκαταλείψει μια τόσο σημαντική επαναστατική κατάκτηση και να πρωτοστατήσει σε αγώνες διαρκείας των εργαζομένων;

Από την πρώτη στιγμή ευθυγραμμίστηκε με τις λογικές του Παναγόπουλου και των υπολοίπων του σιναφιού του με προτάσεις για στάσεις εργασίας και για απεργίες εκτόνωσης. Ο επίσημος λόγος; Οι εργαζόμενοι δεν είναι ώριμοι. Ε, βέβαια, γιατί να είναι ώριμοι; Έχουν περάσει από την διαδικασία ωρίμανσης που θέλει ο Περισσός; Όχι.

Επομένως, γιατί να είναι ώριμοι. Κι έτσι οι μεγάλοι αυτοί «ταξικοί» συνδικαλιστές πρότειναν περιορισμένες κινητοποιήσεις με αυστηρώς «ταξικά» αιτήματα, δηλαδή απολύσεις, μειώσεις και τα συναφή, που διασπούν την ενότητα των επιμέρους κλάδων, μαζί με «διαφώτιση» στους χώρους δουλειάς. Έτσι είναι. Αυτό που λείπει σήμερα από τους εργαζόμενους είναι η «διαφώτιση» και μάλιστα εγχειριδίου. Ξέρετε, τι είναι καπιταλισμός, τι είναι κρίση, τι σημαίνει εξουσία της εργατικής τάξης και όλα τα άλλα από το εικονογραφημένο αλφαβητάρι του Περισσού για ανόητους και πνευματικά καθυστερημένους.

Τα έχουν μάθει αυτά οι εργάτες; Όχι. Τότε που πάνε; Πώς θα αγωνιστούν χωρίς να ξέρουν τι είναι ο καπιταλισμός, τι σημαίνει πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους, τι είναι η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου; Να τα μάθουν πρώτα και ύστερα τα λέμε. Μέχρι τότε, βουρ για τις σχολές μαθητείας του Περισσού.

Τα κομματικά εγχειρίδια

Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια σύσκεψη που παραβρέθηκα στην υπό κατάληψη αντιπεριφέρεια της Εύβοιας ένα μέλος του ΠΑΜΕ και πρόεδρο των νοσοκομειακών γιατρών του νοσοκομείου Χαλκίδας, να παίρνει τον λόγο. Με μορφασμούς που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσαν κάλλιστα να προδίδουν σοβαρά κοιλιακά προβλήματα, απευθύνθηκε στην ομήγυρη λέγοντας: «Μα ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε τόσην ώρα;» Το ενδιαφέρον εντάθηκε για να ακούσουμε. «Μιλάμε για τον καπιταλισμό και για μια καραμπινάτη καπιταλιστική κρίση…» Τι μου λες; Έχει ενδιαφέρον να ακούει κανείς κάποιον να διαπιστώνει ως μέγιστη ανακάλυψη κάτι που ισχύει από τις αρχές του 19ου αιώνα. Χωρίς καν να μπορεί να διακρίνει τι ξεχωρίζει τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα, αφενός και αφετέρου, τον καπιταλισμό στην Ελλάδα. Όλα ένα ίσωμα.

Εμ, εκεί είναι το πρόβλημα. Πώς να καταλάβει κάποιος που έχει ως οδηγό του το κομματικό εγχειρίδιο, ότι αυτό που ζούμε σήμερα και μάλιστα στην Ελλάδα δεν είναι απλά ο καπιταλισμός, ούτε μια ακόμη καπιταλιστική κρίση. Ζούμε την μετάλλαξη του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο σε ένα σύστημα που για να συνεχίσει να υφίσταται θα πρέπει να ενισχύσει τις δομές κυριαρχίας του με όρους νεοφεουδαρχίας. Δεν του αρκεί εδώ και δεκαετίες η άντληση κέρδους διαμέσου της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης στην παραγωγή. Τα λιμνάζοντα κεφάλαια στις αγορές κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλα που δεν είναι δυνατή πλέον η απορρόφησή τους από τις επενδύσεις στην παραγωγή. Πρέπει να μετατραπούν σε τοκοφόρο κεφάλαιο, δηλαδή σε δανειακό κεφάλαιο. Πώς γίνεται αυτό; Με δυο τρόπους: αφενός με τον απευθείας δανεισμό. Αφετέρου με την παραγωγή τοκοφόρων τίτλων κάθε είδους.

Η παγκόσμια οικονομία είναι υποχρεωμένη να δημιουργεί ευκαιρίες επένδυσης κυρίως γι’ αυτούς που κερδίζουν από την κίνηση του κεφαλαίου και όχι από τις επενδύσεις στην παραγωγή. Οι Ξένες Άμεσες Επενδύσεις παγκόσμια ανέρχονται περίπου στα 1,4 τρις δολάρια. Το σύνολο του διασυνοριακού κεφαλαίου που κινείται παγκόσμια ξεπερνά σήμερα τα 230 τρις δολάρια. Σε μια παγκόσμια οικονομία που το συνολικό ΑΕΠ που παράγει υπολογίζεται γύρω στα 74 τρις δολάρια. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοιος όγκος κεφαλαίων να ξεχειλίζει κυριολεκτικά την παγκόσμια οικονομία. 

Η ταξική απολογητική του συστήματος

Η κλασσική απάντηση σε μια τέτοια κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου ήταν ανέκαθεν η καταστροφή του κεφαλαίου που περισσεύει έτσι ώστε να επανεκκινήσει η οικονομική άνοδος. Ποια καταστροφή; Το 33% του παγκόσμιου διανοσυνοριακού κεφαλαίου αφορά σε δάνεια των τραπεζών προς ιδιώτες. Το 19% αφορά σε τίτλους που χρησιμοποιούν οι ίδιες οι τράπεζες για να χρηματοδοτηθούν. Το 20% αφορά σε κρατικό δανεισμό και το υπόλοιπο σε επιχειρηματικούς τίτλους. Με άλλα λόγια το 72% του συνόλου βρίσκεται στα χέρια των διεθνών τραπεζών, που η χρεοκοπία τους θα σημάνει καταρρεύσεις κρατών και ολόκληρων οικονομιών.

Πρώτα και κύρια των μεγάλων ανεπτυγμένων οικονομιών που παράγουν και τον κύριο όγκο των διασυνοριακών κεφαλαίων παγκόσμια.

Αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο προσπαθούν να αποφύγουν. Πώς; Κυρίως με την ελεγχόμενη καταστροφή και χρεοκοπία περιφερειακών χωρών, όπως είναι η Ελλάδα. Αυτός είναι ο λόγος που για την Ελλάδα ιδιαίτερα αυτή η κρίση δεν μια «μια τυπική καπιταλιστική κρίση», ούτε μια ακόμη βαθιά ύφεση. Από αυτή την κρίση η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανακάμψει ακόμη και με καπιταλιστικούς όρους. Ανήκει πλέον σ’ εκείνες τις χώρες που προορίζονται να μετατραπούν ολοκληρωτικά σε ερείπια στα πλαίσια της διεθνούς καταστροφής κεφαλαίου. Ολόκληρη η χώρα θα ρευστοποιηθεί προκειμένου να στηριχθούν οι διεθνείς αγορές και κυρίως το παραπαίων ευρώ. 

Επομένως, όποιος μένει απλά σε διαπιστώσεις όπως αυτή που αναφέραμε τότε δεν είναι τίποτε περισσότερο από απολογητής της κυρίαρχης πολιτικής. Ας σκεφτούμε λίγο. Πότε το επίσημο σύστημα οικονομίας και πολιτικής, που κάποιοι ονομάζουν καπιταλισμό για να μην σκέφτονται σε βάθος, εφάρμοσε εσκεμμένα, εξεπιτούτου πολιτικές ενίσχυσης και επιτάχυνσης της κρίσης; Κάθε φορά που ακόμη κι ο ελληνικός καπιταλισμός αντιμετώπιζε κρίσεις, οι κυβερνήσεις επιχειρούσαν να εφαρμόσουν αντικυκλικές πολιτικές με σκοπό την επανεκκίνηση της οικονομίας. 

Κύριος στόχος τους ήταν η πάση θυσία ενίσχυση του ιδιωτικού κέρδους, μέσω κυρίως της μείωσης του εργατικού κόστους προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις. Αυτή ήταν πάντα η κλασσική συνταγή με τα κόστη να φορτώνονται στις λαϊκές τάξεις. Ταυτόχρονα, ενισχυόταν επίτηδες ο παρασιτικός χαρακτήρας του κράτους μέσα από την δημιουργία κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών κολοσσών των οποίων τα κεφάλαια και η πελατεία προερχόταν κατά κύριο λόγο από τον κρατικό κορβανά.

Σκοπός τους η ολοκληρωτική καταστροφή

Αυτή ήταν ανέκαθεν η τυπική απάντηση των κυβερνήσεων στην κρίση του δικού τους συστήματος. Σκοπός τους ήταν να βγουν από την κρίση κι όχι να την βαθύνουν. Αντίθετα σήμερα παρατηρούμε ότι ασκείται μια πολιτική βαθέματος της κρίσης. Η ύφεση που βιώνει σήμερα η ελληνική οικονομία δεν είναι φυσιολογικό προϊόν ενός οικονομικού κύκλου, ή μιας τυπικής καπιταλιστικής κρίσης. Είναι βασική συνέπεια των πολιτικών που εφαρμόζονται. Εδώ δεν έχουμε απλά τον επιμερισμό της καταστροφής του κεφαλαίου που χρειάζεται – θεωρητικά – για να ανακάμψει μια οικονομία που βασίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος. Δεν έχουμε από την μια τις λαϊκές και εργατικές τάξεις να χάνουν ώστε να κερδίσει το κεφάλαιο. Έχουμε αντίθετα μια εκτεταμένη πολιτική καταστροφής όπου συντρίβονται ακόμη και μερίδες του ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου. 

Η εσωτερική υποτίμηση δεν έφερε μόνο τρομακτικά δεινά στους εργαζόμενους, αλλά συνέτριψε την εσωτερική αγορά και οικονομία της Ελλάδας συνολικά. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια τέτοια ολοσχερής καταστροφή του επιχειρηματικού δυναμικού της χώρας. Ούτε καν την εποχή της ναζιστικής κατοχής, μιας και οι καταχτητές ήθελαν τις πιο σημαντικές παραγωγικές μονάδες και επιχειρήσεις για την ενίσχυση της δικής τους πολεμικής προσπάθειας. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια τόσο μεγάλη και εκτεταμένη φυγή κεφαλαίου από την χώρα, ειδικά επιχειρηματικού. Ακόμη και μεγάλα ονόματα καταρρέουν, πτωχεύουν, ή λεηλατούν τις επιχειρήσεις τους και την κοπανάνε. Κι όλα αυτά δεν οφείλονται στην θύελλα της παγκόσμιας κρίσης, αλλά πρώτα και κύρια στις πολιτικές που επιβάλλονται από την τρόικα και τους δανειστές.

Μπορούμε όλα αυτά να τα θεωρήσουμε φυσιολογικά; Μπορούμε να ξεμπερδέψουμε μαζί τους λέγοντας ότι πρόκειται απλά για «μια τυπική καπιταλιστική κρίση»; Όχι βέβαια. Εκτός κι αν θέλουμε να ασκηθούμε στην απολογητική της επίσημης πολιτικής.

Η Ελλάδα στο σύνολό της κι όχι μόνο οι εργαζόμενες τάξεις της έχει μετατραπεί σκόπιμα σε θύμα της διεθνούς καταστροφής κεφαλαίου. Κι επομένως το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι η προάσπιση της θέσης των εργαζομένων εναντίον των πολιτικών που επιβάλλονται, αλλά πρώτα και κύρια η υπεράσπιση της χώρας από την ολοκληρωτική καταστροφή και εξαφάνιση. 

Το κυρίαρχο ζήτημα σήμερα

Σήμερα το ζήτημα που έχει ήδη τεθεί στην ημερήσια διάταξη δεν είναι σε ποιον οφείλουν να ανήκουν τα μέσα παραγωγής και ο πλούτος που διαθέτει η χώρα. Αλλά αν θα πρέπει να διαθέτει μέσα παραγωγής η χώρα. Ζούμε μια διαδικασία ολοκληρωτικής καταστροφής των διαθέσιμων μέσων παραγωγής σε πρωτοφανή κλίμακα στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά και του πλούτου που διαθέτει η χώρα. Επομένως το πρόβλημα είναι να υπερασπιστούμε τα μέσα παραγωγής που αυτή την στιγμή καταστρέφονται. Όχι μόνο της δημόσιας περιουσίας με την πολιτική ξεπουλήματος διαμέσου του ΤΑΙΠΕΔ και της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και των μεγάλων επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων που έχουν απομείνει στην Ελλάδα.

Δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για το τι θα κάνουμε τα μέσα παραγωγής όταν αυτά θα έχουν μεταβληθεί σε ερείπια. Συνεπώς το πρώτιστο καθήκον είναι να τα υπερασπιστούμε. Να τα πάρουν οι εργαζόμενοι με την συνδρομή της κοινωνίας στα χέρια τους. Αν η μεγαλύτερη σε υποδομές και παραγωγική δυναμικότητα τσιμεντοβιομηχανία της πρώην ΑΓΕΤ Ηρακλής πουληθεί τελικά για σκραπ από την Lafarge, πόσο χρόνο και πόσους πόρους θα χρειαστεί η Ελλάδα για να ξαναποκτήσει μια τέτοια βιομηχανία που θα μπορούσε να στηρίξει την ανοικοδόμησή της; Αν η ΔΕΗ που ήδη έχει τεμαχιστεί για να πουληθούν πιο εύκολα οι βασικές υποδομές της, τελικά διαλυθεί για να εξυπηρετήσει ιδιωτικά συμφέροντα, πόσες δεκαετίες θα χρειαστεί για να αποκατασταθεί η καταστροφή αυτή προκειμένου η Ελλάδα να αποκτήσει ξανά ενεργειακή επάρκεια; Και πάει λέγοντας.

Για όποιον δεν καταλαβαίνει θα τον ρωτούσαμε: βρες μια προηγούμενη περίοδο της ιστορίας στην Ελλάδα όπου να είχε επιβληθεί μια τέτοια πολιτική γενικού ξηλώματος. Πότε ξανάγινε κάτι τέτοιο; Πότε συστηματικά και με μέθοδο οδηγήθηκε η ανεργία πάνω από το 30% της απασχόλησης, έκλεισαν σχολεία και νοσοκομεία σωρηδόν, έκλεισαν μαζικά επιχειρήσεις ακόμη και οι μεγαλύτερες, διαλύθηκε η δημόσια διοίκηση και το κράτος μετατράπηκε σε μηχανισμό ανοιχτής καταστολής, δήμευσης και λεηλασίας ακόμη και της ιδιωτικής περιουσίας; Κι όλα αυτά όχι σαν απόρροια των εσωτερικών διεργασιών της κρίσης, αλλά ως εσκεμμένη σκόπιμη επίσημη πολιτική.

Αν δεν το κάνει ο λαός, τότε ποιος;

Μην το ψάχνετε. Ποτέ ξανά δεν έχει υποστεί η Ελλάδα τέτοια μεταχείριση από τις κυβερνήσεις της. Γιατί; Διότι το επιβάλλουν οι δανειστές και η διάσωση του ευρώ. Αν λοιπόν οι εργαζόμενοι δεν θέσουν ως πρώτιστο και κορυφαίο μέλημά τους την διάσωση της χώρας, των μέσων παραγωγής που καταστρέφονται και του πλούτου που χάνεται, τότε ποιος θα το θέσει; Ο κ. Δασκαλάκης και ο ΣΕΒ; Η  Ένωση Εφοπλιστών και Τραπεζιτών; Ή οι κυβερνήσεις τους;

Επομένως όποιος εμφανίζει σήμερα την κρίση από την οποία διέρχεται όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και η παγκόσμια οικονομία σαν μια ακόμη τυπική κρίση του καπιταλισμού, τότε όχι μόνο δεν έχει πιάσει κάβο, δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτε περισσότερο από απολογητής της επίσημης πολιτικής και των συμφερόντων που υπηρετεί.

Ειδικά από την στιγμή που η κρίση έχει πλέον επικεντρωθεί και εδραιωθεί στην ίδια την ευρωζώνη. H προσπάθεια διάσωσης του ευρώ έχει δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα και έχει βαθύνει την κρίση μετατρέποντάς την ανοιχτά σε κοινωνική και πολιτική πρωτίστως. Η ευρωζώνη είναι αδύνατο να διαφύγει από την κρίση παρά μόνο με την διάλυσή της. Αφού πρώτα – αν δεν προλάβουν οι λαοί με τις εξεγέρσεις τους – τσακίσει όλα τα κράτη μέλη και τους βυθίσει τις κοινωνίες τους σε βίαιες αναμετρήσεις και εμφυλίους.

Η κοινωνία σε αναβρασμό.

Από την άλλη η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. Είναι η πρώτη φορά μετά το μεγάλο ξέσπασμα των πλατειών το καλοκαίρι του 2011 που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας είναι έτοιμα να κάνουν κάτι για να ξεμπερδέψουν μια και καλή με το καθεστώς. Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο τι μπορούν να κάνουν, αλλά και κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να ξεκαθαρίσει παρά μόνο στην πράξη, μέσα από τους ίδιους τους αγώνες. 

Αυτή την φορά έκφραση αυτής της διάθεσης της κοινωνίας δεν είναι μια αυθόρμητη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις πλατείες, αλλά η σταδιακή απεργιακή κινητοποίηση πολλών κλάδων με πρώτους του καθηγητές.

Για πρώτη φορά πλατιές μάζες τόσο στους κλάδους που κινητοποιούνται, όσο και στην κοινωνία ευρύτερα συζητούν για τις μορφές αγώνα και αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό αυτό που πρώτο το ΕΠΑΜ έθεσε ως τρόπο διεξόδου από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο που έχει δημιουργήσει για τον λαό το καθεστώς. Δηλαδή την γενική πολιτική απεργία.

Το γεγονός ότι εισήλθαμε σε μια περίοδο όπου εμπεριέχει τη δυνατότητα ενός γενικού ξεσηκωμού και μάλιστα πολύ μεγαλύτερου και πολύ πιο αποτελεσματικού από την εποχή των πλατειών, εξανάγκασε το καθεστώς να χρησιμοποιήσει τις δολοφονικές συμμορίες της ΧΑ. 

Η πολύτιμη εφεδρεία της ΧΑ

Είναι τυχαίο ότι με το που ξεκίνησε αυτή η περίοδος με μια απεργιακή έξαρση που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η μεγαλύτερη που γνωρίσαμε από την αρχή της επιβολής των μνημονίων, είχαμε την στυγερή δολοφονία; Είναι τυχαίο ότι σε μια περίοδο τέτοιας αγωνιστικής έξαρσης κλάδων και τμημάτων της κοινωνίας που θέτει με την πλάτη στον τοίχο ακόμη και τους πιο πωρωμένους γραφειοκράτες των συνδικάτων, είχαμε την δολοφονική δράση της ΧΑ; 

Τίποτε δεν είναι τυχαίο στην όλη ιστορία. Έπρεπε πάση θυσία να μετατεθεί η όλη αντιπαράθεση από το πεδίο της ευθείας αναμέτρησης με το καθεστώς, στο πεδίο ενός τυφλού αγώνα εκδίκησης κι αντεκδίκησης ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες. Έτσι επιχειρείται να μετατεθεί η κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή από το πεδίο της αναμέτρησης με το καθεστώς κατοχής, στο πεδίο αναμέτρησης αποκλειστικά ή κύρια με την ΧΑ.

Έτσι δημιουργείται μια ψευδεπίγραφη αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις του «δημοκρατικού τόξου», όπου συμπεριλαμβάνονται όλοι οι δοσίλογοι, εναντίον των δυνάμεων των «άκρων», όπου γίνεται προσπάθεια να συμπεριληφθεί οποιοσδήποτε μιλά για προδότες, για λογοδοσία όσων έχουν διαπράξει εσχάτη προδοσία και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας μαζί με τους φασίστες της ΧΑ.

Ο λαός και το κίνημα αντιμετωπίζει μια ολομέτωπη επίθεση πειθαναγκασμού ακόμη και με την άσκηση κρατικής βίας στην νομιμότητα που επιβάλει το καθεστώς κατοχής στο όνομα μιας ανύπαρκτης και ξεπουλημένης «δημοκρατίας». Το νόμιμος ταυτίζεται με το νομοταγής στο καθεστώς και στους νόμους του. Σε λίγο, όπως πάμε, θα ποινικοποιηθεί οποιοσδήποτε «πολιτικός συμβολισμός» εξωθεί – κατά τους κυβερνώντες – στη βία. 

Κι επομένως ακόμη και το κάλεσμα σε παλλαϊκό ξεσηκωμό θα υπόκειται στις ίδιες ποινικές διατάξεις. Αν μάλιστα περάσει και το αποκαλούμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο της ΔΗΜΑΡ, ακόμη και η αναφορά στον πατριωτισμό που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις λογικές και τις πρακτικές του καθεστώτος, θα ισοδυναμεί με ρατσιστική ρητορική και θα διώκεται.

Απέναντι σ’ αυτή την επίθεση έχουμε τις δυνάμεις της αριστεράς που έχουν ενδώσει για τους δικούς του μικροκομματικούς λόγους στην τακτική του καθεστώτος.

Εμείς δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα. Εμείς πρέπει να ξεκαθαρίζουμε τι σημαίνει φασισμός κι ότι αυτός δεν εξαντλείται στην ιδεολογία και στις πρακτικές της ΧΑ. Ο φασισμός είναι καθεστώς που επιβάλλεται από την επίσημη εξουσία κάθε φορά που νιώθει ότι απειλείται από τον λαό. 

Επομένως το δίλλημα δεν είναι φασισμός ή αντιφασισμός, ούτε φασισμός ή νομιμότητα. Το κυρίαρχο δίλλημα είναι φασισμός ή δημοκρατία. Κι ο φασισμός δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, ούτε θα αντιμετωπιστεί απλά με αστυνομικά μέτρα και ποινικές διατάξεις. Ο φασισμός πεθαίνει εκεί που ενισχύεται η δημοκρατία, εκεί που ενισχύεται με αποφασιστικό τρόπο η συμμετοχή του ίδιου του λαού σ’ όλα τα κέντα λήψης αποφάσεων. Δεν μπορεί λοιπόν να μιλά για δημοκρατία μια εξουσία που έχει σφετεριστεί και καταπατήσει όλα τα βασικά δικαιώματα του λαού και έχει παραδώσει αμαχητί την χώρα σε αλλότριες δυνάμεις.

Μέρος του δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 29/9/2013
Πηγή: Δημήτρης Καζάκης