Του Χρήστου Γιαννίμπα
Η νομοθετική εξουσία της Βουλής δεν αμφισβητείται, τουλάχιστον ευθέως, από κανέναν. Αυτήν άλλωστε επιτάσσει το Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα που, τουλάχιστον τα θεμελιώδη άρθρα του, η πολιτεία απαξιεί να διδάξει στα σχολειά της. Ανεξάρτητα όμως από τις συνταγματικές γνώσεις του καθενός, οι πάντες αντιλαμβάνονται πως Δημοκρατία χωρίς Βουλή δεν υπάρχει. Μήπως όμως μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία που ναι μεν έχει Βουλή αλλά αυτή λειτουργεί εν μέρει; Μπορεί δηλαδή να έχουμε «κούρεμα» και εκπτώσεις στη νομοθετική εξουσία της Βουλής, άρα στο Πολίτευμα και στη Δημοκρατία; Κοντολογίς η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας επιδέχεται εκπτώσεις; Η πρακτική της κυβέρνησης λέει ναι. Αυτό αποδεικνύει η βιομηχανία ΠΝΠ που έχει στήσει παρακάμπτοντας έτσι τη Βουλή. Γιατί τι άλλο κάνει από τον Ιούνιο ο Σαμαράς όταν έχει φτιάξει δεκαοκτώ (18) ΠΝΠ με πολλές εκατοντάδες «νομοθετικές» ρυθμίσεις, ενώ η Βουλή έχει στο ενεργητικό της μόνο τέσσερεις (4) νόμους; Ο Σαμαράς δίνει εντολή στον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο, κι αυτός μέσα σε λίγα λεπτά εκδίδει την ΠΝΠ. Ας υποθέσουμε πως η πρακτική της κυβέρνησης δεν καταλύει το πολίτευμα και τη Δημοκρατία κι ας έχει εκδώσει ο Σαμαράς 18 ΠΝΠ στους επτά μήνες πρωθυπουργίας του. Με πόσες ΠΝΠ και σε πόσους μήνες πολίτευμα και Δημοκρατία θα έχουν καταλυθεί; Ας μείνει λοιπόν η Βουλή νομοθετικά ανενεργή μέχρι τις επόμενες εκλογές και να νομοθετεί ο Σαμαράς με ΠΝΠ. Να μαζεύονται οι δικοί του μια φορά στις 40 μέρες να τις επικυρώνουν και εμείς να παραμυθιαζόμαστε πως έχουμε Δημοκρατία.
Βεβαίως το κατά πόσο συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 44 § 1 (για τις ΠΝΠ) οι πολιτικοί, μετά και τις δύο αναθεωρήσεις, το άφησαν στην αποκλειστική κρίση της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή του πρωθυπουργού (εν προκειμένω του Σαμαρά). Μη μου πείτε πως εκπλαγήκατε; Έτσι κανείς δεν μπορεί να ελέγξει αν όντως υφίσταται ταυτόχρονα και έκτακτη και επείγουσα και εξαιρετική ανάγκη. Ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε τα Δικαστήρια ούτε και η Βουλή (ούτε καν με πλειοψηφία 200 βουλευτών που εκλέγει Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Αν αυτό τώρα δεν είναι υπερεξουσία και ενός ανδρός αρχή, τότε τι είναι; Σαμαράς, Βενιζέλος και παρατρεχάμενοι, αυτό που αντιτείνουν είναι πως το «έκτακτο», «εξαιρετικά επείγον» και «απρόβλεπτο», που απαιτεί το Σύνταγμα, προκύπτει από τα χρονικά όρια (ουσιαστικά εκβιασμούς) που θέτουν οι Μέρκελ, Σόϊμπλε και λοιποί «θεσμικοί μας εταίροι». (Έτσι δεν τους λέει ο Βενιζέλος;) Ουσιαστικά ομολογούν πως το Σύνταγμα, το Πολίτευμα και τελικά η Δημοκρατία, καταλύονται προκειμένου να εκτελέσουν τις διαταγές της Τρόικας. Τότε όμως πως λέγεται το κράτος που αποδέχεται μια ξένη δύναμη, όχι μόνο να παρεμβαίνει αλλά και να επιβάλλει διαδικασίες που παραβιάζουν το Σύνταγμα και το Πολίτευμα; Πως λέγονται οι κυβερνόντες που τα αποδέχονται; Τι είναι οι Σαμαράς, Βενιζέλoς και λοιποί, αν όχι όργανα υποτέλειας; Όμως κι αν ακόμα κάποιος παραβλέψει όλα τα παραπάνω, υπάρχουν ζητήματα που ο όποιος αντίλογος δεν είναι παρά προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου.
Ανέφερα (στο Α’ μέρος) πως κανένα άρθρο του Συντάγματος δεν είναι υπεράνω οποιουδήποτε άλλου άρθρου, έστω και τυπικά. Κάθε άλλο, μεταξύ τουςόλα τα άρθρα είναι ισότιμα και δεν εξαιρούνται ούτε καν τα απολύτως προστατευόμενα που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. (#1) Ας υποθέσουμε πως ο Σαμαράς κρίνει σωστά και πράγματι τηρούνται οι προϋποθέσεις για τις ΠΝΠ, δηλαδή έχουμε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. Το ερώτημα είναι απλό και σαφές. Το άρθρο 44 § 1 για τις ΠΝΠ είναι ισχυρότερο και πάνω από οποιοδήποτε άλλο άρθρο του Συντάγματος; Μπορεί δηλαδή ο Σαμαράς με μια ΠΝΠ (= μια κανονιστική πράξη), να κάνει οτιδήποτε θέλει αντίθετα από τα οριζόμενα σε οποιοδήποτε άλλο άρθρο του Συντάγματος; Έστω και προσωρινά οπότε η ΠΝΠ δεν έχει ισχύ τυπικού νόμου μέχρι την κύρωσή της από τη Βουλή; Αλλά και μετά απ’ αυτήν οπότε αποκτά μορφή τυπικού νόμου; (#2). Θερμή παράκληση. Διαβάστε πάλι το κείμενο από (#1) μέχρι (#2). Αν Σαμαράς, Βενιζέλος, μανδαρίνοι ή οποιοσδήποτε άλλος έχει ανάστημα, ας μας πει ναι. Φυσικά η απάντηση είναι ένα «τεράστιο» ΟΧΙ. Ευτυχώς. Φανταστείτε μια ΠΝΠ που θα συγκρουόταν με άρθρα του Συντάγματος. Ενδεικτικά : «Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», «Κανένας δεν συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται χωρίς αιτιολογημένο δικαστικό ένταλμα», «Έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο», «Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη», «Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα», «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους» και οποιοδήποτε άλλο. Φανταστείτε δηλαδή να μπορούσε ο Σαμαράς (και ο όποιος πρωθυπουργός) με μια ΠΝΠ να καταστρατηγήσει, έστω και προσωρινά (πριν την κύρωση της ΠΝΠ), οποιοδήποτε άρθρο του Συντάγματος. Αλλά και μετά την κύρωση της ΠΝΠ από την Βουλή, οπότε είναι ένας τυπικός νόμος που εννοείται παραμένει κάτω από το Σύνταγμα (όπως όλοι οι νόμοι και γενικώς τα πάντα). Γι’ αυτό άλλωστε το Σύνταγμα προβλέπει και σε άλλο άρθρο την έκδοση ΠΝΠ. Πρόκειται για το άρθρο 48 που φυσικά αφορά άλλες καταστάσεις : «Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας …». Σ’ αυτές τις καταστάσεις τίθεται σε ισχύ ο νόμος «για την κατάσταση πολιορκίας» (σε όλη την επικράτεια ή σε μέρος της) και μπορεί να ανασταλεί η ισχύς του συνόλου ή μέρους συγκεκριμένων διατάξεων του Συντάγματος. Ακόμα και τότε δηλαδή αναστέλλονται μόνο κάποια άρθρα κι όχι όλα (12 από τα 120). Επαναλαμβάνω λοιπόν το προφανές, ακόμα και για τους «αμύητους». Μια ΠΝΠ δεν μπορεί να συγκρούεται με, ούτε είναι ανώτερη από, οποιοδήποτε άρθρο του Συντάγματος. Με μια κουβέντα η βούληση του Σαμαρά και η όποια ΠΝΠ «ζωγραφίζει», δεν είναι πάνω από το Σύνταγμα. Θα αναρωτηθείτε γιατί επιμένω στα αυτονόητα. Γιατί για Σαμαρά, Βενιζέλο και παρατρεχάμενους, μια ΠΝΠ είναι πάνω από το Σύνταγμα. Παραθέτω δύο μόνο (επιπλέον) παραδείγματα και κρίνετε μόνοι σας.
Άρθρο 73 § 2: «Τα νομοσχέδια για συντάξεις πρέπει να είναι ειδικά. Δεν επιτρέπεται, με ποινή την ακυρότητα, να αναγράφονται διατάξεις για συντάξεις σε νόμους που αποσκοπούν στη ρύθμιση άλλων θεμάτων.» Υπάρχει κάτι σ’ αυτό το άρθρο που είναι διφορούμενο και χρήζει ερμηνείας από συνταγματολόγους; Να σας αραδιάσω τώρα μαζί με τις συντάξεις τι άλλες ρυθμίσεις περιέλαβαν. Είδη πρώτης βρεφικής ηλικίας (γάλατα, πιπίλες κλπ), μοτοσικλέτες, τρίκυκλα, φροντιστήρια, κολέγια, ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας και καμιά πενηνταριά ακόμα. «Καλά έκαναν» γιατί όπως βλέπετε το παραπάνω άρθρο «εξαιρεί» τα μνημόνια. Κι αν δεν το βλέπετε είναι γιατί Σαμαράς και Βενιζέλος, έπλυναν τις συντάξεις με ΑΖΑΧ κι έγιναν αόρατες. Το Σύνταγμα βέβαια ειδικά γιασυντάξεις απαιτεί και την προηγούμενη γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Πότε έγινε αυτή; Εντάξει, δεν έγινε αλλά αρκεί η «προηγούμενη γνωμοδότηση» της Τρόικας.
Άρθρο 78 § 1: «Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται ούτε εισπράττεται χωρίς τυπικό νόμο που καθορίζει το υποκείμενο της φορολογίας και το εισόδημα, το είδος της περιουσίας, τις δαπάνες και τις συναλλαγές ή τις κατηγορίες τους, στις οποίες αναφέρεται ο φόρος.» Μήπως κάποιος από τους κυβερνόντες μπορεί να μας πει αν μια ΠΝΠ είναι τυπικός νόμος (πριν την κύρωσή της από τη Βουλή); Μήπως το «Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται ούτε εισπράττεται» του Συντάγματος εξαιρεί τους τροϊκανούς φόρους; Μήπως λέει πως μπορούν να επιβληθούν και να εισπραχθούν με ΠΝΠ και όχι με «τυπικό νόμο»; Παρεμπιπτόντως θυμίζω πως στην πυραμίδα δικαίου, ο τυπικός νόμος (3ος) είναι πάνω από τον ουσιαστικό νόμο (4ος) και τις ΠΝΠ (5ος) και ισότιμος του κανονισμού της Βουλής (βλέπε Α’ μέρος). Ε, φτιάξε κυρ Αντώνη μας και μια ΠΝΠ που να κόβει και να ράβει στα μέτρα σου και τον κανονισμού της Βουλής. Να σου πω, δεν στέλνεις και τους βουλευτές διακοπές.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω την παράθεση κι άλλων άρθρων. Ο Σαμαράς και οι «γλάστρες» έχουν ξεφύγει παντελώς. Δεν παραβιάζουν κατάφωρα μόνο το Σύνταγμα καταλύοντας πολίτευμα και Δημοκρατία. Εν γνώσει των «θεσμικών εταίρων» παραβιάζουν και το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο. Αν και σας κούρασα επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα. Το μνημόνιο ΙΙ θεσπίστηκε στις 14/3/2012 με ΠΝΠ (ΦΕΚ Α, αριθ. 55), ως «Έγκριση Σχεδίου Κυρίας Σύμβασης» και κυρώθηκε από τη Βουλή πάλι ως «Έγκριση Σχεδίου Σύμβασης». Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε ή με άσχετους ή με κομπιναδόρους. Γιατί ούτε το Σύνταγμα μας, ούτε και το Διεθνές Δίκαιο δέχονται και αναγνωρίζουν πως ένα «ΣΧΕΔΙΟ»[1] έχει περιεχόμενο νόμου. Έστω κι αν αυτό το σχέδιο έχει εγκριθεί και κυρωθεί από τη Βουλή, δεν παύει να είναι σχέδιο που κατά το Σύνταγμα δεν έχει περιωπή νόμου. Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί, επειδή δεν έχουν το ακαταλόγιστο έκαναν ένα 100% νομοθετικό πραξικόπημα. Υλοποιούν παράνομα ένα «Σχέδιο» λες και αυτό είναι Νόμος του κράτους. Τέτοιο πράγμα με Δημοκρατία δεν έχει υπάρξει ποτέ από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Σημειώνω πως η Βουλή ουδέποτε κύρωσε, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα, καμία διεθνή σύμβαση και κανένα από τα μνημόνια. Όλα όσα εφαρμόζονται και μάλιστα κάτω από την επίβλεψη ξένων οργάνων και τοποτηρητών, είναιΠΑΡΑΝΟΜΑ. Η αρχή έγινε το Μάιο του 2010 από την κυβέρνηση ΓΑΠ και τον Παπακωνσταντίνου. Τότε έφεραν στη Βουλή προς ψήφιση το «Μνημόνιο Συνεργασίας με την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ» που τελικά ψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ (τότε ο Σαμαράς μιλούσε για «λάθος συνταγή»). Ανάμεσα στα άλλα στο κείμενο έγραφαν : «Παρέχεται στον υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Ελληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την ΕΕ, τα κράτη – μέλη της ζώνης του ευρώ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της προηγούμενης παραγράφου («μηχανισμός οικονομικής στήριξης»). Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίουεισάγονται στη Βουλή για κύρωση». Λίγο πριν την ψηφοφορία ο Παπακωνσταντίνου καταθέτει τροπολογία και αλλάζει την τελευταία παράγραφο ως εξής : «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους». Δηλαδή εξαφάνισε και την κύρωση και τη Βουλή που θα την έκανε. Ιδού όμως τι απαιτεί το Σύνταγμα. Άρθρο 36 § 2 «Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, … οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει» και § 4 «Η κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης». Από τους ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου μέχρι Σαμαρά, Βενιζέλο και τις «γλάστρες» τους, συνεχίζουν στο ίδιο τροπάρι (τροπολογία Παπακωνσταντίνου), κι ας ορίζει το Σύνταγμα πως «δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει».
Επειδή όμως «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά», ας βρεθεί ένας να μας πει πως δεν έχουμε παραιτηθεί, υπέρ των δανειστών, από τα δικαιώματα προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας. Πως δεν έχουμε δεσμεύσει ολοκληρωτικά το σύνολο των δημόσιων πηγών πλούτου, σημερινών και μελλοντικών. Αντιγράφω από το ΦΕΚ 240 άρθρο 4.4 (12/12/2012): «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το (Ελληνικό) Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης,συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφαση ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ήασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο» [2]. Περιμένω ποιοι ΠΡΟΔΟΤΕΣ θα βρεθούν στη Βουλή να το κυρώσουν. Μέχρι τότε αναζητείται δικηγόρος ή έστω πρωτοετής της Νομικής, να μας πει σε «απλά ελληνικά» τι στο διάολο σημαίνουν τα παραπάνω. Κι ας πούμε πως κάποιος «καταπίνει» την υποθήκη σε υπάρχοντα περιουσιακά στοιχεία. Υπάρχει κανείς που πήρε δάνειο και δέχτηκε να βάλει υποθήκη περιουσιακά στοιχεία που θα αποκτήσει στο μέλλον αυτός και (κυρίως) τα παιδιά του; Τα τελευταία 100 χρόνια όλα τα κράτη έχουν πτωχεύσει μία τουλάχιστον φορά. Κάποια άλλα ήταν οι ηττημένοι πολέμων και υπέγραψαν ατιμωτικές συνθήκες. Κανένα και ποτέ δεν υποθήκευσε μελλοντικές πηγές πλούτου του. Είναι τέτοια η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός τους, που παραβίασαν θεμελιώδεις αρχές της εθνικής μας κυριαρχίας. Γιατί οι φυσικοί πόροι δεν μπορούν να εκποιηθούν. Είναι απαράγραπτοι, αναπαλλοτρίωτοι και ακατάσχετοι. Επιπλέον είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας και αυτή ως λειτουργία βρίσκεται στο σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. Κοντολογίς, φυσικοί πόροι και πολιτική εξουσία ανήκουν κατευθείαν στο λαό. Η πολιτική εξουσία ασκείται όπως το Σύνταγμα και οι νόμοι ορίζουν αλλά δεν μπορεί να μεταβιβαστεί σε καμιά τρόικα και σε καμιά Μέρκελ.
Σαμαράς. Βενιζέλος και λοιποί παρατρεχάμενοι, παρανομούν συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση. Έχουν παραβιάσει το Σύνταγμα, έχουν καταλύσει τη Δημοκρατία. Ταυτόχρονα εφαρμόζουν κώδικες νόμου των παρανόμων. Αλληλοϋποστήριξη, σιωπή και συγκάλυψη για εαυτούς. Απειλές, τσαμπουκάδες και τρομοκρατία για όλους τους υπόλοιπους. Όπως λέει και μια λατινοαμερικάνικη ρήση «A los amigos todo, a los enemigos nada, al extrano la ley» (Για τους φίλους όλα, για τους εχθρούς τίποτα και για τους αγνώστους οι νόμοι). Στο Α’ μέρος είχα θέσει το ερώτημα. Οι όποιες επιλογές των κυβερνόντων μπορούν να παραβιάζουν το Σύνταγμα και να καταλύουν τη Δημοκρατία; Ερώτημα που δεν τέθηκε ποτέ σε κάποια δημοσκόπηση. Αλλά κι αν τεθεί, εκτιμώ πως η πολύ μεγάλη πλειονότητα θα απαντήσει «όχι». Τι να το κάνεις όμως το «όχι» όταν στην πράξη μεταφράζεται σε «ναι»; Πόσοι κατανοούν πως σήμερα το διακύβευμα δεν είναι ο κομματικός «πατριωτισμός», τα ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω; Πρώτο και ύψιστο καθήκον είναι η απελευθέρωση της χώρας από τους προσκυνημένους, τους κοτζαμπάσηδες και τους ξένους δυνάστες. Κάποιοι πιστεύουν πως δεν χάθηκε κι ο κόσμος που καταλύεται το Σύνταγμα, το Πολίτευμα και η Δημοκρατία. Κάποιοι άλλοι ποσώς ενδιαφέρονται για τέτοιες «σαχλαμάρες». Εαυτούληδες, κακομοίρηδες, κοντόφθαλμοι, κολλημένοι στα «χαρακώματα» του χθες και του προχθές. Περιμένουν ν’ αδράξουν όχι τη μέρα αλλά ό,τι πέσει απ’ το τραπέζι (οικονομικό ή και πολιτικό). Όλοι αυτοί αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν πως κανείς δεν είναι έξω από την οργανωμένη σε κράτος κοινωνία. Αυτή όμως για να υπάρξει προϋποθέτει ένα Σύνταγμα και την υπακοή σ’ αυτό. Γι’ αυτήν την υπακοή δίνεται ο προβλεπόμενος από το Σύνταγμα όρκος. Άρθρο 59 § 1 : «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». Γράφει ο κ. Μπαμπινιώτης: «Επίορκος, 1. αυτός που καταπατεί, που αθετεί τον όρκο του 2. αυτός που έχει προδώσει την πατρίδα του, καταπατώντας τον όρκο που έδωσε να την υπηρετεί.»[3] Το ερώτημα. Ο επίορκος έχει διαβαθμίσεις; Δηλαδή Σαμαράς, Βενιζέλος κλπ, μπορούν να είναι λίγο, πολύ ή πάρα πολύ επίορκοι; Η υπακοή στο Σύνταγμα υπόκεινται σε εκπτώσεις; Η απάντηση είναι πρόδηλη. Τον όρκο ή τον αθετείς ή δεν τον αθετείς. Ολίγον έγκυος δεν γίνεται.
Λέω λοιπόν σταράτα και με πλήρη επίγνωση. Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί είναι επίορκοι. Πρόδωσαν το Λαό, την Πατρίδα και το Δημοκρατικό Πολίτευμα, παραβίασαν το Σύνταγμα. Όλα όσα ορκίστηκαν να υπηρετούν. Δεν μιλώ για λάθος πολιτικές και οικονομικές εκτιμήσεις. Από την αρχή του Α’ μέρους ανέφερα πως γι’ αυτές ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε θέλει. Δεν πρόκειται γι’ αυτό. Δεν πρόκειται για κάποιους που ορκίστηκαν να φυλάττουν Θερμοπύλες και κάνοντας λάθος, παρατάχθηκαν στο πλάτωμα αντί για τα στενά. Πρόκειται για επίορκους και ριψάσπιδες. Το λέω ασκώντας το δικαίωμα που μου δίνει η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 120 παρ. 4) : «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Σήμερα το μέσο που επιλέγω είναι η επώνυμη και δημόσια καταγγελία. Αν οι κυβερνόντες ή όποιοι άλλοι πιστεύουν πως θίγονται, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Αν έχουν ανάστημα τους προκαλώ να το κάνουν. Δεν τους φοβάμαι γιατί το Σύνταγμα είναι γραμμένο στα ελληνικά που είναι σπουδαία γλώσσα και δεν υπάγεται στο Αγγλικό δίκαιο όπως τα μνημόνιά τους (ούτε καν χώρα της ευρωζώνης τρομάρα τους).
Χρήστος Γιαννίμπας yanibas@on.gr
ΥΓ1. Αφού το έκτακτο, επείγον και απρόβλεπτο πηγάζει από τη δόση, κι αφού αυτή την πήραμε, από δω κι εμπρός τέρμα οι ΠΝΠ. «Κούνια που μας κούναγε». Συνεχίζουν απτόητοι. Οι προδότες.
ΥΓ2. Δικηγορικοί σύλλογοι δεν υπάρχουν; Καθηγητές στις νομικές σχολές δεν υπάρχουν; Ενώσεις Δικαστών δεν υπάρχουν; Που είσαστε μωρέ όλοι εσείς; Γιατί δεν ξεσηκωνόσαστε; Γιατί δεν μαζεύεστε ΟΛΟΙ μαζί να βγάλετε ένα ψήφισμα, ένα κάτι, οτιδήποτε. Κότες είσαστε μωρέ και περιμένετε από τον κυρ Μήτσο τον περιπτερά να το κάνει; Τη νιρβάνα σας, μήπως τη χαλάει μόνο η περικοπή εισοδημάτων; Αφήστε, φιλολογική ήταν η ερώτηση.
Πηγή: Κουτί της Πανδώρας
Η νομοθετική εξουσία της Βουλής δεν αμφισβητείται, τουλάχιστον ευθέως, από κανέναν. Αυτήν άλλωστε επιτάσσει το Σύνταγμα. Ένα Σύνταγμα που, τουλάχιστον τα θεμελιώδη άρθρα του, η πολιτεία απαξιεί να διδάξει στα σχολειά της. Ανεξάρτητα όμως από τις συνταγματικές γνώσεις του καθενός, οι πάντες αντιλαμβάνονται πως Δημοκρατία χωρίς Βουλή δεν υπάρχει. Μήπως όμως μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία που ναι μεν έχει Βουλή αλλά αυτή λειτουργεί εν μέρει; Μπορεί δηλαδή να έχουμε «κούρεμα» και εκπτώσεις στη νομοθετική εξουσία της Βουλής, άρα στο Πολίτευμα και στη Δημοκρατία; Κοντολογίς η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας επιδέχεται εκπτώσεις; Η πρακτική της κυβέρνησης λέει ναι. Αυτό αποδεικνύει η βιομηχανία ΠΝΠ που έχει στήσει παρακάμπτοντας έτσι τη Βουλή. Γιατί τι άλλο κάνει από τον Ιούνιο ο Σαμαράς όταν έχει φτιάξει δεκαοκτώ (18) ΠΝΠ με πολλές εκατοντάδες «νομοθετικές» ρυθμίσεις, ενώ η Βουλή έχει στο ενεργητικό της μόνο τέσσερεις (4) νόμους; Ο Σαμαράς δίνει εντολή στον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης Τάκη Μπαλτάκο, κι αυτός μέσα σε λίγα λεπτά εκδίδει την ΠΝΠ. Ας υποθέσουμε πως η πρακτική της κυβέρνησης δεν καταλύει το πολίτευμα και τη Δημοκρατία κι ας έχει εκδώσει ο Σαμαράς 18 ΠΝΠ στους επτά μήνες πρωθυπουργίας του. Με πόσες ΠΝΠ και σε πόσους μήνες πολίτευμα και Δημοκρατία θα έχουν καταλυθεί; Ας μείνει λοιπόν η Βουλή νομοθετικά ανενεργή μέχρι τις επόμενες εκλογές και να νομοθετεί ο Σαμαράς με ΠΝΠ. Να μαζεύονται οι δικοί του μια φορά στις 40 μέρες να τις επικυρώνουν και εμείς να παραμυθιαζόμαστε πως έχουμε Δημοκρατία.
Βεβαίως το κατά πόσο συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 44 § 1 (για τις ΠΝΠ) οι πολιτικοί, μετά και τις δύο αναθεωρήσεις, το άφησαν στην αποκλειστική κρίση της εκτελεστικής εξουσίας, δηλαδή του πρωθυπουργού (εν προκειμένω του Σαμαρά). Μη μου πείτε πως εκπλαγήκατε; Έτσι κανείς δεν μπορεί να ελέγξει αν όντως υφίσταται ταυτόχρονα και έκτακτη και επείγουσα και εξαιρετική ανάγκη. Ούτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε τα Δικαστήρια ούτε και η Βουλή (ούτε καν με πλειοψηφία 200 βουλευτών που εκλέγει Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Αν αυτό τώρα δεν είναι υπερεξουσία και ενός ανδρός αρχή, τότε τι είναι; Σαμαράς, Βενιζέλος και παρατρεχάμενοι, αυτό που αντιτείνουν είναι πως το «έκτακτο», «εξαιρετικά επείγον» και «απρόβλεπτο», που απαιτεί το Σύνταγμα, προκύπτει από τα χρονικά όρια (ουσιαστικά εκβιασμούς) που θέτουν οι Μέρκελ, Σόϊμπλε και λοιποί «θεσμικοί μας εταίροι». (Έτσι δεν τους λέει ο Βενιζέλος;) Ουσιαστικά ομολογούν πως το Σύνταγμα, το Πολίτευμα και τελικά η Δημοκρατία, καταλύονται προκειμένου να εκτελέσουν τις διαταγές της Τρόικας. Τότε όμως πως λέγεται το κράτος που αποδέχεται μια ξένη δύναμη, όχι μόνο να παρεμβαίνει αλλά και να επιβάλλει διαδικασίες που παραβιάζουν το Σύνταγμα και το Πολίτευμα; Πως λέγονται οι κυβερνόντες που τα αποδέχονται; Τι είναι οι Σαμαράς, Βενιζέλoς και λοιποί, αν όχι όργανα υποτέλειας; Όμως κι αν ακόμα κάποιος παραβλέψει όλα τα παραπάνω, υπάρχουν ζητήματα που ο όποιος αντίλογος δεν είναι παρά προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου.
Ανέφερα (στο Α’ μέρος) πως κανένα άρθρο του Συντάγματος δεν είναι υπεράνω οποιουδήποτε άλλου άρθρου, έστω και τυπικά. Κάθε άλλο, μεταξύ τουςόλα τα άρθρα είναι ισότιμα και δεν εξαιρούνται ούτε καν τα απολύτως προστατευόμενα που αποτελούν τον σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. (#1) Ας υποθέσουμε πως ο Σαμαράς κρίνει σωστά και πράγματι τηρούνται οι προϋποθέσεις για τις ΠΝΠ, δηλαδή έχουμε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης. Το ερώτημα είναι απλό και σαφές. Το άρθρο 44 § 1 για τις ΠΝΠ είναι ισχυρότερο και πάνω από οποιοδήποτε άλλο άρθρο του Συντάγματος; Μπορεί δηλαδή ο Σαμαράς με μια ΠΝΠ (= μια κανονιστική πράξη), να κάνει οτιδήποτε θέλει αντίθετα από τα οριζόμενα σε οποιοδήποτε άλλο άρθρο του Συντάγματος; Έστω και προσωρινά οπότε η ΠΝΠ δεν έχει ισχύ τυπικού νόμου μέχρι την κύρωσή της από τη Βουλή; Αλλά και μετά απ’ αυτήν οπότε αποκτά μορφή τυπικού νόμου; (#2). Θερμή παράκληση. Διαβάστε πάλι το κείμενο από (#1) μέχρι (#2). Αν Σαμαράς, Βενιζέλος, μανδαρίνοι ή οποιοσδήποτε άλλος έχει ανάστημα, ας μας πει ναι. Φυσικά η απάντηση είναι ένα «τεράστιο» ΟΧΙ. Ευτυχώς. Φανταστείτε μια ΠΝΠ που θα συγκρουόταν με άρθρα του Συντάγματος. Ενδεικτικά : «Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία», «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», «Κανένας δεν συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται χωρίς αιτιολογημένο δικαστικό ένταλμα», «Έγκλημα δεν υπάρχει ούτε ποινή επιβάλλεται χωρίς νόμο», «Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη», «Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα», «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους» και οποιοδήποτε άλλο. Φανταστείτε δηλαδή να μπορούσε ο Σαμαράς (και ο όποιος πρωθυπουργός) με μια ΠΝΠ να καταστρατηγήσει, έστω και προσωρινά (πριν την κύρωση της ΠΝΠ), οποιοδήποτε άρθρο του Συντάγματος. Αλλά και μετά την κύρωση της ΠΝΠ από την Βουλή, οπότε είναι ένας τυπικός νόμος που εννοείται παραμένει κάτω από το Σύνταγμα (όπως όλοι οι νόμοι και γενικώς τα πάντα). Γι’ αυτό άλλωστε το Σύνταγμα προβλέπει και σε άλλο άρθρο την έκδοση ΠΝΠ. Πρόκειται για το άρθρο 48 που φυσικά αφορά άλλες καταστάσεις : «Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας …». Σ’ αυτές τις καταστάσεις τίθεται σε ισχύ ο νόμος «για την κατάσταση πολιορκίας» (σε όλη την επικράτεια ή σε μέρος της) και μπορεί να ανασταλεί η ισχύς του συνόλου ή μέρους συγκεκριμένων διατάξεων του Συντάγματος. Ακόμα και τότε δηλαδή αναστέλλονται μόνο κάποια άρθρα κι όχι όλα (12 από τα 120). Επαναλαμβάνω λοιπόν το προφανές, ακόμα και για τους «αμύητους». Μια ΠΝΠ δεν μπορεί να συγκρούεται με, ούτε είναι ανώτερη από, οποιοδήποτε άρθρο του Συντάγματος. Με μια κουβέντα η βούληση του Σαμαρά και η όποια ΠΝΠ «ζωγραφίζει», δεν είναι πάνω από το Σύνταγμα. Θα αναρωτηθείτε γιατί επιμένω στα αυτονόητα. Γιατί για Σαμαρά, Βενιζέλο και παρατρεχάμενους, μια ΠΝΠ είναι πάνω από το Σύνταγμα. Παραθέτω δύο μόνο (επιπλέον) παραδείγματα και κρίνετε μόνοι σας.
Άρθρο 73 § 2: «Τα νομοσχέδια για συντάξεις πρέπει να είναι ειδικά. Δεν επιτρέπεται, με ποινή την ακυρότητα, να αναγράφονται διατάξεις για συντάξεις σε νόμους που αποσκοπούν στη ρύθμιση άλλων θεμάτων.» Υπάρχει κάτι σ’ αυτό το άρθρο που είναι διφορούμενο και χρήζει ερμηνείας από συνταγματολόγους; Να σας αραδιάσω τώρα μαζί με τις συντάξεις τι άλλες ρυθμίσεις περιέλαβαν. Είδη πρώτης βρεφικής ηλικίας (γάλατα, πιπίλες κλπ), μοτοσικλέτες, τρίκυκλα, φροντιστήρια, κολέγια, ιδιωτικά γραφεία εύρεσης εργασίας και καμιά πενηνταριά ακόμα. «Καλά έκαναν» γιατί όπως βλέπετε το παραπάνω άρθρο «εξαιρεί» τα μνημόνια. Κι αν δεν το βλέπετε είναι γιατί Σαμαράς και Βενιζέλος, έπλυναν τις συντάξεις με ΑΖΑΧ κι έγιναν αόρατες. Το Σύνταγμα βέβαια ειδικά γιασυντάξεις απαιτεί και την προηγούμενη γνωμοδότηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Πότε έγινε αυτή; Εντάξει, δεν έγινε αλλά αρκεί η «προηγούμενη γνωμοδότηση» της Τρόικας.
Άρθρο 78 § 1: «Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται ούτε εισπράττεται χωρίς τυπικό νόμο που καθορίζει το υποκείμενο της φορολογίας και το εισόδημα, το είδος της περιουσίας, τις δαπάνες και τις συναλλαγές ή τις κατηγορίες τους, στις οποίες αναφέρεται ο φόρος.» Μήπως κάποιος από τους κυβερνόντες μπορεί να μας πει αν μια ΠΝΠ είναι τυπικός νόμος (πριν την κύρωσή της από τη Βουλή); Μήπως το «Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται ούτε εισπράττεται» του Συντάγματος εξαιρεί τους τροϊκανούς φόρους; Μήπως λέει πως μπορούν να επιβληθούν και να εισπραχθούν με ΠΝΠ και όχι με «τυπικό νόμο»; Παρεμπιπτόντως θυμίζω πως στην πυραμίδα δικαίου, ο τυπικός νόμος (3ος) είναι πάνω από τον ουσιαστικό νόμο (4ος) και τις ΠΝΠ (5ος) και ισότιμος του κανονισμού της Βουλής (βλέπε Α’ μέρος). Ε, φτιάξε κυρ Αντώνη μας και μια ΠΝΠ που να κόβει και να ράβει στα μέτρα σου και τον κανονισμού της Βουλής. Να σου πω, δεν στέλνεις και τους βουλευτές διακοπές.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσω την παράθεση κι άλλων άρθρων. Ο Σαμαράς και οι «γλάστρες» έχουν ξεφύγει παντελώς. Δεν παραβιάζουν κατάφωρα μόνο το Σύνταγμα καταλύοντας πολίτευμα και Δημοκρατία. Εν γνώσει των «θεσμικών εταίρων» παραβιάζουν και το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο. Αν και σας κούρασα επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα. Το μνημόνιο ΙΙ θεσπίστηκε στις 14/3/2012 με ΠΝΠ (ΦΕΚ Α, αριθ. 55), ως «Έγκριση Σχεδίου Κυρίας Σύμβασης» και κυρώθηκε από τη Βουλή πάλι ως «Έγκριση Σχεδίου Σύμβασης». Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε ή με άσχετους ή με κομπιναδόρους. Γιατί ούτε το Σύνταγμα μας, ούτε και το Διεθνές Δίκαιο δέχονται και αναγνωρίζουν πως ένα «ΣΧΕΔΙΟ»[1] έχει περιεχόμενο νόμου. Έστω κι αν αυτό το σχέδιο έχει εγκριθεί και κυρωθεί από τη Βουλή, δεν παύει να είναι σχέδιο που κατά το Σύνταγμα δεν έχει περιωπή νόμου. Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί, επειδή δεν έχουν το ακαταλόγιστο έκαναν ένα 100% νομοθετικό πραξικόπημα. Υλοποιούν παράνομα ένα «Σχέδιο» λες και αυτό είναι Νόμος του κράτους. Τέτοιο πράγμα με Δημοκρατία δεν έχει υπάρξει ποτέ από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Σημειώνω πως η Βουλή ουδέποτε κύρωσε, όπως επιβάλλει το Σύνταγμα, καμία διεθνή σύμβαση και κανένα από τα μνημόνια. Όλα όσα εφαρμόζονται και μάλιστα κάτω από την επίβλεψη ξένων οργάνων και τοποτηρητών, είναιΠΑΡΑΝΟΜΑ. Η αρχή έγινε το Μάιο του 2010 από την κυβέρνηση ΓΑΠ και τον Παπακωνσταντίνου. Τότε έφεραν στη Βουλή προς ψήφιση το «Μνημόνιο Συνεργασίας με την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ» που τελικά ψηφίστηκε από ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ (τότε ο Σαμαράς μιλούσε για «λάθος συνταγή»). Ανάμεσα στα άλλα στο κείμενο έγραφαν : «Παρέχεται στον υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Ελληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την ΕΕ, τα κράτη – μέλη της ζώνης του ευρώ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα της προηγούμενης παραγράφου («μηχανισμός οικονομικής στήριξης»). Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγούμενου εδαφίουεισάγονται στη Βουλή για κύρωση». Λίγο πριν την ψηφοφορία ο Παπακωνσταντίνου καταθέτει τροπολογία και αλλάζει την τελευταία παράγραφο ως εξής : «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους». Δηλαδή εξαφάνισε και την κύρωση και τη Βουλή που θα την έκανε. Ιδού όμως τι απαιτεί το Σύνταγμα. Άρθρο 36 § 2 «Οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, … οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει» και § 4 «Η κύρωση διεθνών συνθηκών δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης». Από τους ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου μέχρι Σαμαρά, Βενιζέλο και τις «γλάστρες» τους, συνεχίζουν στο ίδιο τροπάρι (τροπολογία Παπακωνσταντίνου), κι ας ορίζει το Σύνταγμα πως «δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει».
Επειδή όμως «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά», ας βρεθεί ένας να μας πει πως δεν έχουμε παραιτηθεί, υπέρ των δανειστών, από τα δικαιώματα προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας. Πως δεν έχουμε δεσμεύσει ολοκληρωτικά το σύνολο των δημόσιων πηγών πλούτου, σημερινών και μελλοντικών. Αντιγράφω από το ΦΕΚ 240 άρθρο 4.4 (12/12/2012): «Το Δικαιούχο Κράτος Μέλος (Ελλάδα), η Τράπεζα της Ελλάδος και το (Ελληνικό) Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση Τροποποίησης,συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφαση ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ήασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων στο μέτρο που τα ανωτέρω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο» [2]. Περιμένω ποιοι ΠΡΟΔΟΤΕΣ θα βρεθούν στη Βουλή να το κυρώσουν. Μέχρι τότε αναζητείται δικηγόρος ή έστω πρωτοετής της Νομικής, να μας πει σε «απλά ελληνικά» τι στο διάολο σημαίνουν τα παραπάνω. Κι ας πούμε πως κάποιος «καταπίνει» την υποθήκη σε υπάρχοντα περιουσιακά στοιχεία. Υπάρχει κανείς που πήρε δάνειο και δέχτηκε να βάλει υποθήκη περιουσιακά στοιχεία που θα αποκτήσει στο μέλλον αυτός και (κυρίως) τα παιδιά του; Τα τελευταία 100 χρόνια όλα τα κράτη έχουν πτωχεύσει μία τουλάχιστον φορά. Κάποια άλλα ήταν οι ηττημένοι πολέμων και υπέγραψαν ατιμωτικές συνθήκες. Κανένα και ποτέ δεν υποθήκευσε μελλοντικές πηγές πλούτου του. Είναι τέτοια η υποτέλεια και ο ραγιαδισμός τους, που παραβίασαν θεμελιώδεις αρχές της εθνικής μας κυριαρχίας. Γιατί οι φυσικοί πόροι δεν μπορούν να εκποιηθούν. Είναι απαράγραπτοι, αναπαλλοτρίωτοι και ακατάσχετοι. Επιπλέον είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας και αυτή ως λειτουργία βρίσκεται στο σκληρό πυρήνα του Συντάγματος. Κοντολογίς, φυσικοί πόροι και πολιτική εξουσία ανήκουν κατευθείαν στο λαό. Η πολιτική εξουσία ασκείται όπως το Σύνταγμα και οι νόμοι ορίζουν αλλά δεν μπορεί να μεταβιβαστεί σε καμιά τρόικα και σε καμιά Μέρκελ.
Σαμαράς. Βενιζέλος και λοιποί παρατρεχάμενοι, παρανομούν συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση. Έχουν παραβιάσει το Σύνταγμα, έχουν καταλύσει τη Δημοκρατία. Ταυτόχρονα εφαρμόζουν κώδικες νόμου των παρανόμων. Αλληλοϋποστήριξη, σιωπή και συγκάλυψη για εαυτούς. Απειλές, τσαμπουκάδες και τρομοκρατία για όλους τους υπόλοιπους. Όπως λέει και μια λατινοαμερικάνικη ρήση «A los amigos todo, a los enemigos nada, al extrano la ley» (Για τους φίλους όλα, για τους εχθρούς τίποτα και για τους αγνώστους οι νόμοι). Στο Α’ μέρος είχα θέσει το ερώτημα. Οι όποιες επιλογές των κυβερνόντων μπορούν να παραβιάζουν το Σύνταγμα και να καταλύουν τη Δημοκρατία; Ερώτημα που δεν τέθηκε ποτέ σε κάποια δημοσκόπηση. Αλλά κι αν τεθεί, εκτιμώ πως η πολύ μεγάλη πλειονότητα θα απαντήσει «όχι». Τι να το κάνεις όμως το «όχι» όταν στην πράξη μεταφράζεται σε «ναι»; Πόσοι κατανοούν πως σήμερα το διακύβευμα δεν είναι ο κομματικός «πατριωτισμός», τα ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω; Πρώτο και ύψιστο καθήκον είναι η απελευθέρωση της χώρας από τους προσκυνημένους, τους κοτζαμπάσηδες και τους ξένους δυνάστες. Κάποιοι πιστεύουν πως δεν χάθηκε κι ο κόσμος που καταλύεται το Σύνταγμα, το Πολίτευμα και η Δημοκρατία. Κάποιοι άλλοι ποσώς ενδιαφέρονται για τέτοιες «σαχλαμάρες». Εαυτούληδες, κακομοίρηδες, κοντόφθαλμοι, κολλημένοι στα «χαρακώματα» του χθες και του προχθές. Περιμένουν ν’ αδράξουν όχι τη μέρα αλλά ό,τι πέσει απ’ το τραπέζι (οικονομικό ή και πολιτικό). Όλοι αυτοί αδυνατούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν πως κανείς δεν είναι έξω από την οργανωμένη σε κράτος κοινωνία. Αυτή όμως για να υπάρξει προϋποθέτει ένα Σύνταγμα και την υπακοή σ’ αυτό. Γι’ αυτήν την υπακοή δίνεται ο προβλεπόμενος από το Σύνταγμα όρκος. Άρθρο 59 § 1 : «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». Γράφει ο κ. Μπαμπινιώτης: «Επίορκος, 1. αυτός που καταπατεί, που αθετεί τον όρκο του 2. αυτός που έχει προδώσει την πατρίδα του, καταπατώντας τον όρκο που έδωσε να την υπηρετεί.»[3] Το ερώτημα. Ο επίορκος έχει διαβαθμίσεις; Δηλαδή Σαμαράς, Βενιζέλος κλπ, μπορούν να είναι λίγο, πολύ ή πάρα πολύ επίορκοι; Η υπακοή στο Σύνταγμα υπόκεινται σε εκπτώσεις; Η απάντηση είναι πρόδηλη. Τον όρκο ή τον αθετείς ή δεν τον αθετείς. Ολίγον έγκυος δεν γίνεται.
Λέω λοιπόν σταράτα και με πλήρη επίγνωση. Σαμαράς, Βενιζέλος και λοιποί είναι επίορκοι. Πρόδωσαν το Λαό, την Πατρίδα και το Δημοκρατικό Πολίτευμα, παραβίασαν το Σύνταγμα. Όλα όσα ορκίστηκαν να υπηρετούν. Δεν μιλώ για λάθος πολιτικές και οικονομικές εκτιμήσεις. Από την αρχή του Α’ μέρους ανέφερα πως γι’ αυτές ο καθένας μας μπορεί να πιστεύει οτιδήποτε θέλει. Δεν πρόκειται γι’ αυτό. Δεν πρόκειται για κάποιους που ορκίστηκαν να φυλάττουν Θερμοπύλες και κάνοντας λάθος, παρατάχθηκαν στο πλάτωμα αντί για τα στενά. Πρόκειται για επίορκους και ριψάσπιδες. Το λέω ασκώντας το δικαίωμα που μου δίνει η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος (άρθρο 120 παρ. 4) : «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία». Σήμερα το μέσο που επιλέγω είναι η επώνυμη και δημόσια καταγγελία. Αν οι κυβερνόντες ή όποιοι άλλοι πιστεύουν πως θίγονται, ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Αν έχουν ανάστημα τους προκαλώ να το κάνουν. Δεν τους φοβάμαι γιατί το Σύνταγμα είναι γραμμένο στα ελληνικά που είναι σπουδαία γλώσσα και δεν υπάγεται στο Αγγλικό δίκαιο όπως τα μνημόνιά τους (ούτε καν χώρα της ευρωζώνης τρομάρα τους).
Χρήστος Γιαννίμπας yanibas@on.gr
ΥΓ1. Αφού το έκτακτο, επείγον και απρόβλεπτο πηγάζει από τη δόση, κι αφού αυτή την πήραμε, από δω κι εμπρός τέρμα οι ΠΝΠ. «Κούνια που μας κούναγε». Συνεχίζουν απτόητοι. Οι προδότες.
ΥΓ2. Δικηγορικοί σύλλογοι δεν υπάρχουν; Καθηγητές στις νομικές σχολές δεν υπάρχουν; Ενώσεις Δικαστών δεν υπάρχουν; Που είσαστε μωρέ όλοι εσείς; Γιατί δεν ξεσηκωνόσαστε; Γιατί δεν μαζεύεστε ΟΛΟΙ μαζί να βγάλετε ένα ψήφισμα, ένα κάτι, οτιδήποτε. Κότες είσαστε μωρέ και περιμένετε από τον κυρ Μήτσο τον περιπτερά να το κάνει; Τη νιρβάνα σας, μήπως τη χαλάει μόνο η περικοπή εισοδημάτων; Αφήστε, φιλολογική ήταν η ερώτηση.
Πηγή: Κουτί της Πανδώρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου