Ο Σόρος και η διεθνής συνάντηση των Παρισίων για το μνημόνιο με διπλό νόμισμα

του Δημήτρη Καζάκη

Με τον ερχομό του νέου σωτήριου έτους 2016, νάσου κι ο γνωστός μας Σόρος. Σε συνέντευξή του στη Γερμανική Wirtschaftswoche (4/1/2016) εστίασε το ενδιαφέρον του στην Ελλάδα. Απολύτως φυσικό από την στιγμή που η χώρα μας έχει ριχτεί στα σκυλιά, ή ορθότερα στους γύπες της παγκόσμιας αγοράς κεφαλαίων. Κι αυτός, ένας από τους μεγαλύτερους γύπες, ένα είδος μαυρόγυπα των αγορών, δεν θα μπορούσε να αδιαφορήσει.

Το ενδιαφέρον για την Ελλάδα

Μπορεί ο ίδιος να αυτοχαρακτηρίζεται ως «κερδοσκόπος με την καλή έννοια του όρου» -ακριβώς όπως λέμε παράσιτο αλλά καλής ράτσας- αλλά το σημαντικότερο είναι αυτό που λέει για την Ελλάδα. «Όταν η ελληνική κρίση ξέσπασε για τα καλά το 2009 η ΕΕ υπό την αρχηγία της Γερμανίας βοήθησε μεν, αλλά η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλλει υψηλό τίμημα», τονίζει ο Τζορτζ Σόρος προσθέτοντας: «Της ζητήθηκε να καταβάλλει υπερβολικά υψηλά επιτόκια καθιστώντας αδύνατη την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους. Δυστυχώς οι Γερμανοί επανέλαβαν το λάθος και κατά τις τελευταίες διαπραγματεύσεις. Επέβαλαν και πάλι όρους που θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την χρεοκοπία. Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει ποτέ τα χρέη της».

Στο ερώτημα αν η Ελλάδα θα είχε ενδιαφέρον ως τόπος επένδυσης για ιδιώτες ο Τζορτζ Σόρος είναι κατηγορηματικός: «Όχι, όσο η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης. Με το ευρώ η χώρα δεν θα μπορέσει ποτέ να συνέλθει, γιατί η συναλλαγματική ισοτιμία είναι υπερβολικά υψηλή και η χώρα δεν είναι ανταγωνιστική». Εδώ είναι το ζουμί.

Το πρόβλημα δεν είναι στα επιτόκια

Φυσικά, όποιος γνωρίζει από οικονομικά και ιδίως από οικονομικά του χρέους της Ελλάδας, γνωρίζει πολύ καλά ότι το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν τα επιτόκια. Το πρόβλημα ήταν και παραμένει το γεγονός ότι η Ελλάδα δανείζεται για να εξυπηρετεί παλιότερα δάνεια. Αυτό όχι μόνο την οδήγησε στην πιο απόλυτη χρεοκοπία. Συνιστά την πιο απόλυτη χρεοκοπία, είτε βρίσκει να δανείζεται με καλά επιτόκια, είτε όχι.

Επομένως ακόμη και δωρεάν να της παρείχε ο μηχανισμός στήριξης τα δανεικά των μνημονίων, το πολύ-πολύ η Ελλάδα να έβγαινε πιο γρήγορα στις αγορές. Για να κάνει τι; Για να συνεχίσει το ίδιο βιολί του δανεισμού για την εξυπηρέτηση του χρέους. Για να επαναλάβει έναν ακόμη φαύλο κύκλο χρεοκοπίας υπό καθεστώς ευρώ. Από χειρότερη όμως σκοπιά, γιατί τα μνημόνια την έχουν υποβαθμίσει τραγικά σαν οικονομία και σαν κοινωνία. Και μάλιστα ανεπανόρθωτα όσο παραμένει στο ευρώ.

Τα μνημόνια και η εσωτερική υποτίμηση που έχουν στραγγαλίσει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, δεν τον νοιάζουν τον Σόρος. Τα επιτόκια των δανείων τον νοιάζουν. Γιατί; Διότι πιέζει για μια νέου τύπου συναινετική αναδιάρθρωση, όπου η Ελλάδα θα πληρώσει ακριβά με μια επιταχυνόμενη εσωτερική υποτίμηση και νέες επιδρομές κερδοσκόπων. Κι επειδή δεν θα είναι αρκετή η αναδιάρθρωση -που όπως το 2012 με το PSI θα εμφανιστεί ως λύτρωση από το χρέος- θα έλθουμε στο ψητό: την επιβολή κάποιας μορφής διπλού νομίσματος.

Διπλό νόμισμα σημαίνει ακόμη χειρότερη υποτίμηση

Να γιατί ο Σόρος έχει λυσσάξει να λέει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να συνέλθει εντός ευρώ, γιατί -άκουσον, άκουσον- η συναλλαγματική ισοτιμία είναι υπερβολικά υψηλή και η χώρα δεν είναι ανταγωνιστική! Επομένως τι; Να χώσουμε την Ελλάδα στον κλίβανο ενός ειδικού καθεστώτος με ένα νόμισμα ευκαιρίας για να υποστεί μια βαρβάτη συναλλαγματική υποτίμηση. Μαζί βεβαίως με τη συνεχιζόμενη εσωτερική υποτίμηση με μνημόνια, ξεπούλημα, λιτότητα, κοκ.

Η οικονομική φιλοσοφία του κ. Σόρος είναι απλή. Υποτιμείστε ταχύτερα την οικονομία και τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας έτσι ώστε να γίνουν πιο ελκυστικά στα αρπακτικά και τους γύπες της παγκόσμιας αγοράς. Γι' αυτό θέλει και πασχίζει για την εισαγωγή διπλού ή παράλληλου νομίσματος κάποιας μορφής. Κι αν αυτό γίνει στην Ελλάδα, πόσο θα αντέξουν οι άλλες βαριά χτυπημένες οικονομίες του ευρώ; Και φανταστείτε πλιάτσικο όταν θα αναγκαστεί να εισάγει νόμισμα ευκαιρίας μια χώρα σαν την Ιταλία, ή σαν την Ισπανία, κοκ.

Φυσικά η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας δεν εξαρτάται από τη συναλλαγματική ισοτιμία. Πρόκειται για ένα παραμύθι του νεοφιλελευθερισμού για να εφαρμόζουν πολιτικές εσωτερικής και συναλλαγματικής υποτίμησης σε νεοαποικίες προκείμενου να διευκολύνουν το πλιάτσικο στις οικονομίες τους.

Η ανταγωνιστικότητα δεν χρειάζεται υποτιμήσεις

Ποτέ και καμιά οικονομία στον κόσμο που εφάρμοσε αυτές τις λογικές της υποτίμησης δεν απέκτησε ανταγωνιστικότητα τέτοια που να λειτούργησε υπέρ της κοινωνίας και της οικονομίας της. Ακόμη κι όταν πρόσκαιρα - λόγω συγκυριών στην παγκόσμια αγορά - αναδεικνύεται σε εξαγωγική δύναμη. Παράδειγμα οι Ασιατικές Τίγρεις μαζί με τα άλλα "οικονομικά θαύματα" των εξαρτημένων μεταπρατικών χωρών, που αποδείχθηκαν απλά διάττοντες αστέρες στο στερέωμα της παγκόσμιας οικονομίας με τραγικές συνέπειες στο διηνεκές για την κοινωνία τους.

Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας εξαρτάται πρωταρχικά από την παραγωγικότητα της εργασίας. Από τις επενδύσεις στην παραγωγή, στη τεχνολογία και στην καινοτομία. Κι όλα αυτά απαιτούν σχέδιο, αδιάφθορο κράτος απόλυτα φιλικό προς τον πολίτη και τον εργαζόμενο, ανταγωνιστική προστασία της εγχώριας παραγωγής από τον μονοπωλιακό ανταγωνισμό στο εξωτερικό και το εσωτερικό, ελεύθερες συναλλαγές διεθνώς και ανοιχτοί ορίζοντες χωρίς αποικιακού τύπου εξαρτήσεις και καταναγκασμούς. 

Όλα αυτά μόνο με ένα σύστημα χρηματοδότησης της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας, που δεν φορτώνει κράτος, επιχειρήσεις και νοικοκυριά με χρέη. Κι ένα τέτοιο σύστημα χρηματοδότησης για να υπάρξει από την εποχή του Αριστοτέλη οφείλει να βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια της πολιτείας, δηλαδή του κράτους.

Μόνο έτσι μπορεί να γίνει ανταγωνιστική μια οικονομία σαν της Ελλάδας. Με τα οφέλη της να μην τα καρπώνονται μια χούφτα ολιγάρχες, τραπεζίτες και κερδοσκόποι της ημεδαπής και της αλλοδαπής τύπου Σόρος, αλλά να διανέμονται ορθολογικά και δίκαια στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών της.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο εντός του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ούτε κατά διάνοια. Μπορεί να γίνει με πολιτικές υποτίμησης του νομίσματος; Επίσης, ούτε κατά διάνοια. Μόνο με εθνικό κρατικό νόμισμα μπορεί να γίνει με σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία για να μην είναι έρμαιο των κερδοσκόπων, δηλαδή με νέα σταθερή δραχμή. Μόνο με δημοκρατία, ώστε ο απλός πολίτης, οι ανάγκες και η ευημερία του να είναι στο επίκεντρο όλων των πολιτικών αποφάσεων και φυσικά με την χώρα να διαθέτει πλήρη ελευθερία αυτοδιάθεσης και επιλογών στο διεθνές στερέωμα.

Το Σχεδιο Β του Σόρος

Η παγκόσμια ιστορία των τελευταίων 3,5 χιλιάδων ετών δεν έχει δείξει άλλο δρόμο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει τίποτε, όταν πρόκειται για αρπακτικά τύπου Σόρος, που επενδύουν στην κατάρρευση των οικονομιών της ευρωζώνης υπό καθεστώς ανοιχτών συνόρων, αποεθνοποιημένων κρατών και παγκόσμιας διακυβέρνησης. Υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να γκρεμιστούν όλα τα υφιστάμενα κράτη - μαζί και η Γερμανία - για να μεταβληθεί η Ευρώπη σε μια ανοιχτή αγορά αδίστακτης κερδοσκοπίας δίχως σύνορα, δίχως όρια, δίχως κανόνες και εθνικά δίκαια, με τη απόλυτη διακυβέρνηση στα χέρια υπερεθνικών και υπερκρατικών οργάνων;

Έτσι τα κονομάει ο καλός μας κερδοσκόπος από την εποχή που επένδυσε στην κατάρρευση της βρετανικής λίρας στερλίνας -έχοντας κι εσωτερική βοήθεια από την κυβέρνηση των τόρυδων του Λι Μέιτζορς- στην κατάρρευση των Ασιατικών Τίγρεων και της Ρωσίας του Γιέλτσιν. Τώρα ήρθε η ώρα για τη μεγάλη μπάζα. Η ώρα της κατάρρευσης του ευρώ και η μετάβαση σε μια Ευρώπη χωρίς σύνορα και χωρίς έθνη. Σε μια Ευρώπη σαν εκείνη του Καρλομάγνου, όπου οι πληθυσμοί θα εκλιπαρούν την εύνοια των εξουσιαστών τους.

Το Παρίσι επέλεξε να συναντηθεί η αριστερά του Σόρος

Βέβαια οι "κερδοσκόποι με την καλή έννοια" σαν τον Σόρος, σπρώχνουν δισεκατομμύρια στη χρηματοδότηση εθελοντικών οργανώσεων, ΜΚΟ, ιδρυμάτων, διανοουμένων και πολιτικών απανταχού γης, ώστε να αποκτήσουν κοινωνικό και πολιτικό λούστρο οι χειρότερες για την κοινωνία από τις επιδιώξεις τους. Δεν θα υπήρχε λοιπόν περίπτωση να μην βρούμε τον αντίλαλό τους στη επιφανή διανόηση της αριστεράς και της προόδου. Δεν θα μπορούσε να μην υπάρχουν εκείνοι που έχουν μετατρέψει τις επιδιώξεις του Σόρος σε δικό τους πολιτικό πρόγραμμα. Όχι μόνο στην καθεστωτική δεξιά, αλλά και στην εξίσου καθεστωτική αριστερά.

Στις 23 λοιπόν Ιανουαρίου στο Παρίσι παρακαλώ συγκαλείται η διεθνής συνάντηση για το Σχεδιο Β της Ευρώπης. Δηλαδή για το Σχέδιο Β του Σόρος και του Σόιμπλε. Υπό τη βαριά σκιά του καλού μας κερδοσκόπου και του αυτοκρατορικού υπουργού της καγκελαρίας, θα συναντηθούν σε επίπεδο κορυφής οι εκπρόσωποι του ελευθεριακού κομμουνισμού και της ριζοσπαστικής αριστεράς των ευρωλιγούριδων για να μας εξηγήσουν ότι το σχέδιο για διπλό ή παράλληλο νόμισμα στις χτυπημένες οικονομίες της ευρωζώνης σαν την Ελλάδα είναι η μόνη εναλλακτική. Έστω κι αν ποτέ και πουθενά, όπου εφαρμόστηκε τα τελευταία 3,5 χιλιάδες χρόνια, δεν έφερε παρά την πιο απόλυτη καταστροφή της κοινωνίας υπέρ των πιο αδίστακτων πλουτοκρατών.

Φυσικά, στο θίασο του Σχεδίου Β πρωταγωνιστεί ο γνωστός θεατρίνος της αγοραίας πολιτικής, Βαρουφάκης, ο οποίος οφείλουμε να πούμε ότι ζει το προσωπικό του όνειρο. Έχει γίνει το πρόσωπο της ημέρας στα μεγάλα σαλόνια του αδελφάτου της Ευρώπης. Το ενδιαφέρον είναι η συμμετοχή του Κ. Λαπαβίτσα, της Ζ. Κωνσταντοπούλου και από κοντά του κ. Ν. Χουντή της ΛΑΕ, που δηλώνει  ότι πάει ως "παρατηρητής".

Η επιδέξια τέχνη της ξεπούλας

Κι επειδή στην όμορφη Ελλάδα μας εξ ιδρύσεώς της ως προτεκτοράτου των μεγάλων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής αποικιοκρατικής λυκοφιλίας, καλλιεργήθηκε με ξένες και ντόπιες πλάτες το πιο ξεπουλημένο, εθνοκτόνο και δημοβόρο πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης, ίσως και της υφηλίου, δεν θα μπορούσε η αριστερά να πάει πίσω. Και το ιδιαίτερα χρήσιμο με την αριστερά -ιδιαίτερα εκείνης που δεν έχει ιερό και όσιο, δεν αναγνωρίζει καν το στοιχειωδέστερο απ' όλα τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης- δεν είναι απλά η ευκολία στο ξεπούλημα, στον εθνομηδενισμό και τη δημοβορία.

Αν ήταν μόνο αυτά, το καθεστώς είχε τη εμφυλιοπολεμική δεξιά και δεν θα είχε ανάγκη την αριστερά. Η ιδιαίτερη χρησιμότητά της είναι η επιδεξιότητά της, αφενός, να δικαιολογεί ακόμη και τη γενοκτονία ενός λαού στο όνομα των δικών της ανώτερων ιδανικών της ανανέωσης, του ελευθεριακού κομμουνισμού και του σοσιαλισμου με ριζοσπαστικό πρόσημο. Όπως και να συντρίβει με την προδοσία της, όσο καμιά άλλη δύναμη, το ηθικό και την αγωνιστική ηθική μιας ολόκληρης κοινωνίας. Αυτή ήταν ανέκαθεν η χρησιμότητά της.

Ποιός λοιπόν θα ήταν καλύτερος συνήγορος για τα χειρότερα, για τα πολύ χειρότερα, που θα επιστρέψουν την Ευρώπη στις παραμονές του 2ου παγκοσμίου πολέμου, αν όχι η αριστερά του διπλού νομίσματος; Δηλαδή η αριστερά του Σόρος. Κάτι ανάλογο άλλωστε δεν έγινε και στην Ευρώπη του μεσοπολέμου και άνοιξε τον δρόμο στην επικράτηση του φασισμού, που ευφιώς ο Αλέξανδρος Σβώλος χαρακτήριζε ως την "πολεμική οργάνωση της αστικής τάξεως";

Θα είμαστε εκεί...

Τα κινήματα της Ευρώπης που διεκδικούν ελευθερία, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση για τους λαούς μέσα από την ταχύτερη δυνατή έξοδό τους από το ευρώ και την ΕΕ, αποφάσισαν εκείνη την ημερομηνία στο Παρίσι να προχωρήσουν σε αντιεκδήλωση. Δεν ελπίζουν σε κανενός είδους πολιτικό διάλογο με τη διεθνή συνάντηση της αριστεράς του Σόρος. Ποιος από δαύτους τόλμησε ποτέ να αποδεχθεί ανοιχτό, δημόσιο πολιτικό διάλογο; Και γιατί να το κάνει; Για να αποκαλυφθεί η μαύρη σκιά του Σόρος και προσφάτως του Σόιμπλε στις απόψεις και τις ενέργειές του;

Απλά αγωνιστές και εκπρόσωποι κινημάτων από την Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και από άλλες χώρες της ΕΕ, θα συγκεντρωθούν στο Παρίσι για να διατρανώσουν ότι δεν υπάρχουν Σχέδια Α ή Β εντός ευρώ και ΕΕ υπέρ των λαών, υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Υπάρχει μόνο η απολυταρχία του 4ου Ράιχ στην Ευρώπη των αγορών και των κερδοσκόπων από την μια και από την άλλη η μόνη αληθινή Ευρώπη των πατρίδων, των ελεύθερων εθνών και λαών, που διεκδικούν να οικοδομήσουν το παρών και το μέλλον τους με όρους αυτοδιάθεσης και δημοκρατίας στη βάση των δικών τους αυθεντικών πολιτισμών και παραδόσεων. Όλα τα άλλα είναι παραλλαγές της αποικιοκρατίας.