Η συνεχιζόμενη γενοκτονία και αποεθνοποίηση του ελληνικού λαού υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης

του Δημήτρη Καζάκη

Νέο ιστορικό ρεκόρ θανάτων στην Ελλάδα το 2015. Πάνω από 121 χιλιάδες, σύμφωνα με τα στοιχεία των ληξιαρχείων της χώρας. Για την ακρίβεια 121.292 θάνατοι. Το ίδιο έτος είχαμε 92.405 γεννήσεις. Νέο ιστορικό ρεκόρ καθόδου. Κι έτσι μόνο μέσα στο 2015 ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 28.887. Δηλαδή, είναι σαν να εξαφανίστηκε μέσα σ' ένα χρόνο μια πόλη σαν τα Γιαννιτσά της Μακεδονίας.

Τα στοιχεία

Από το συνοπτικό πίνακα της φυσικής κίνησης του πληθυσμού στην Ελλάδα διαπιστώνουμε τη δημογραφική κατάρρευση της χώρας. Αισίως το επίπεδο θανάτων επί 1.000 κατοίκων επιστρέφει ολοταχώς στην εποχή του μεσοπολέμου. Όταν δεν υπήρχε κανενός είδους κοινωνική πρόνοια, ή δημόσια περίθαλψη και το πρόσδόκιο όριο ζωής κυμαινόταν λίγο πάνω από τα 60 χρόνια.

Φυσική Κίνηση του Πληθυσμού στην Ελλάδα
Έτη	Θάνατοι	Επί 1.000 κατοίκων	Γεννήσεις	Επί 1.000 κατοίκων	Γεννήσεις - Θάνατοι
1940	93.830	12,82	179.500	24,52	85.670
1955	54.781	6,88	154.263	19,37	99.482
1967	71.975	8,26	162.839	18,68	90.864
1974	76.303	8,51	144.069	16,07	67.766
1981	86.261	8,87	140.953	14,49	54.352
1990	94.152	9,27	102.229	10,06	8.077
2001	102.559	9,37	102.282	9,34	277
2009	108.316	9,60	117.933	10,45	9.617
2010	109.084	9,65	114.766	10,15	5.682
2011	111.099	9,99	106.428	9,56	-4.671
2012	116.668	10,52	100.371	9,05	-16.267
2013	111.794	10,20	94.134	8,59	-17.660
2014	114.088	10,44	93.429	8,55	-20.659
2015	121.292	11,10	92.405	8,45	-28.887

Από τα στοιχεία είναι φανερή η σχέση της δημογραφικής κατάρρευσης με την επιβολή των...
μνημονίων. Τα χρόνια των μνημονίων ο ελληνικός πληθυσμός δεν γνώρισε μόνο μια εκτίναξη των θανάτων σε ετήσια βάση, αλλά και μια ακόμη πιο εντυπωσιακή πτώση των γεννήσεων. Στην περίοδο 2011-2015 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε σε απόλυτους αριθμούς κατά 88.144. Δηλαδή μέσα σε πέντε χρόνια μνημονίων, εξαφανίστηκαν από τον χάρτη της Ελλάδας δυο πόλεις πληθυσμιακού μεγέθους Καλαμάτας ή Κορίνθου.

Ένα επίσης εντυπωσιακό εύρημα είναι η ιδιαίτερη έξαρση θανάτων κατά το 2015. Από την εποχή της μεγάλης πείνας του 1941-1942 κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής έχουμε να δούμε τέτοια έξαρση θανάτων στον πληθυσμό της χώρας μας, που δεν οφείλονται σε πολεμικές επιχειρήσεις. Τυχαίο; Κάθε άλλο.

Μήπως είναι άσχετο με το γεγονός ότι μέσα στο 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ λεηλάτησε ότι είχει απομείνει στα ταμεία των νοσοκομείων, του ΕΟΠΠΥ και γενικότερα του συστήματος υγείας, όπως και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης της χώρας; Όχι βέβαια.

Η "διαπραγματευτική" επιχείρηση της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου δεν οδήγησε απλά στην πιο ξεδιάντροπη εξαπάτηση του ελληνικού λαού προκειμένου να του επιβληθεί το 3ο και χειρότερο μνημόνιο - από τα μέχρι σήμερα, γιατί έχουμε να περιμένουμε κι άλλα στο άμεσο κοντινό μέλλον - αλλά κόστισε ανθρώπινες ζωές. Το 2015 οδηγήθηκαν στον τάφο 7.204 περισσότεροι απ' ότι πέρυσι. Θύματα ενός ανεπίσημου πολέμου εναντίον της ελληνικής κοινωνίας.

Παλιά ιστορία σε χειρότερη έκδοση

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι περίεργο. Παντού όπου επιβλήθηκαν οι πολιτικές "διαρθρωτικής προσαρμογής" - σαν αυτές των μνημονίων - είχαμε τραγικές μειώσεις πληθυσμών. Για παράδειγμα η Βουλγαρία το 1988 είχε πληθυσμό 8.981 χιλιάδες. Μετά την είσοδο του ΔΝΤ υπό καθεστώς νέας κατοχής της χώρας το 1990, ο πληθυσμός της το 2013 έπεσε στα 7.265 χιλιάδες. Μειώθηκε δηλαδή απόλυτα κατά 1.716 χιλιάδες!

Σήμερα η Βουλγαρία θεωρείται η 4η χώρα στον κόσμο με τον ταχύτερα φθίνοντα πληθυσμό, μαζί με τη Σερβία και τις άλλες χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, μαζί με τη Ρωσία. Κι όχι μόνο. Όλες τους έχουν υποστεί τη θεραπεία της "διαρθρωτικής προσαρμογής", σε συνδυασμό με πόλεμο, ή χωρίς, με στόχο την ισοπέδωση των υποδομών της κοινωνίας τους.

Η πιο θεμελιώδης υποδομή της κοινωνίας, η οικογένεια, κυριολεκτικά ισοπεδώθηκε. Κάθε είδους δικαιωματική πρόνοια και προστασία της γονεϊκότητας, της μητρότητας, του παιδιού και της οικογένειας ως θεμέλιου λίθου μιας ομαλής κοινωνικής ζωής καταλύθηκε. Έτσι οι χώρες αυτές οδηγήθηκαν σε μια δημογραφική κατάρρευση άνευ προηγουμένου, από την οποία δεν μπορούν να συνέλθουν.

Το ίδιο συνέβη και στη Γερμανία, η οποία σήμερα είναι η μόνη από τις ανεπτυγμένες χώρες που εμφανίζει φθίνοντα πληθυσμό. Στη Γερμανία το 1990, όταν προσαρτήθηκε στη Δυτική ή Ανατολική πρώην DDR o πληθυσμός έφτασε τα 79,43 εκατ. Ο πληθυσμός της συνέχισε να αυξάνει έως το 2003, φτάνοντας τα 82,53 εκατ. Από κει και πέρα άρχισε να φθίνει με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκεται ξανά περίπου στα επίπεδα του 1990.

Είναι τυχαίο ότι το 2003-2005 εφαρμόστηκαν οι "μεταρρυθμίσεις" της Επιτροπής Χάρτς, που συνέστησε η κυβέρνηση Σρέντερ τον Φερβουάριο του 2002 για να καταλύσει ουσιαστικά το σύνολο των εγγυημένων εργασιακών δικαιωμάτων και του συστήματος κοινωνικής ασφάλειας της εργασίας; Το αποτέλεσμα ήταν μια πρωτοφανής αποσύνθεση της οικογένειας και της οικογενειακής ζωής στη Γερμανία, η οποία καταγράφεται πια και στον φθίνοντα πληθυσμό της.

Ο Πέτερ Χαρτς ήταν ο διευθυντής προσωπικού του ομίλου της Volkswagen. Σ' αυτόν ανέθεσε η αριστερή κυβέρνηση Σρέντερ την ανατροπή των ανελαστικών σχέσεων και δικαιωμάτων εργασίας, που οι Γερμανοί απολάμβαναν από την εποχή του Μπίσμαρκ. Οι σοσιαλδημοκράτες έλεγχαν επίσης τα συνδικάτα κι έτσι ουδεμία ουσιαστική αντίσταση δεν υπήρξε.

Φυσικά η Γερμανία θα επιχειρήσει για μια ακόμη φορά να καλύψει τα δημογραφικά της κενά με το πλήθος των προσφύγων και μεταναστών, αλλά αυτό θα επιδεινώσει την κοινωνική αποσύνθεσή της. Και μόνο το γεγονός ότι η Γερμανία θεωρείται παγκόσμια ως η χώρα όπου η ζήτηση για παδική πορνεία είναι τέτοια σχεδόν όσο πουθενά αλλού, αρκεί για να δείξει πόσο άρρωστη είναι η κοινωνία της. Και μάλιστα στον ίδιο τον πυρήνα της, την οικογένεια. Η σημερινή κατάσταση της Γερμανίας φαίνεται να επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις του Βίλχελμ Ράιχ στην "μαζική ψυχολογία του φασισμού".

Κλιμακούμενη γενοκτονία

Το να πει κανείς ότι το να οδηγείς μια χώρα σε δημογραφική κατάρρευση συνιστά γενοκτονία, είναι μάλλον κοινότυπο. Ο ορισμός της δίνεται από τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ το 1948:

Γενοκτονία αποτελεί μία οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις η οποία διαπράττεται με σκοπό την καταστροφή, εξ ολοκλήρου ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας:

(α) Η δολοφονία μελών της ομάδας.

(β) Η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.

(γ) Η εθελούσια επιβολή στην ομάδα συνθηκών διαβίωσης που αποσκοπούν στην ολοσχερή ή μερική φυσική εξόντωσή της.

(δ) Η επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση των γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας.

(ε) Η δια της βίας μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε μια άλλη ομάδα.

Στην Ελλάδα είναι ολοφάνερο ότι συντρέχουν οι τρεις πράξεις (β,γ,δ) από τις πέντε που προσδιορίζουν το έγκλημα της γενοκτονίας. Και σκεφτείται ότι με βάση τη διεθνή σύμβαση, αρκεί και μόνο μία από τις πέντε για να χαρακτηριστεί ως γενοκτονία.

Υπάρχει όμως σκοπός, ή όλα αυτά είναι παράπλευρες απώλειες εγκληματικών ή λανθασμένων πολιτικών επιλογών;  Αυτό δεν μας λένε δεξιοί και αριστεροί;

Ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Ράφαελ Λέμκιν, που επινόησε τον όρο γενοκτονία το 1945: "Σε γενικές γραμμές, γενοκτονία δεν σημαίνει απαραίτητα την άμεση καταστροφή ενός έθνους, εκτός εάν επιτυγχάνεται με μαζικές δολοφονίες όλων των μελών αυτού του έθνους. Σκοπός της είναι περισσότερο να δηλώσει ένα συντονισμένο σχέδιο διαφόρων δράσεων που αποσκοπούν στην καταστροφή των βασικών θεμελίων της ζωής των εθνικών ομάδων, με σκοπό την εκμηδένιση των ίδιων των ομάδων. Οι στόχοι ενός τέτοιου σχεδίου είναι η αποσάθρωση των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών, του πολιτισμού, της γλώσσας, των εθνικών αισθημάτων, της θρησκείας, και της οικονομικής ύπαρξης των εθνικών ομάδων, καθώς και η καταστροφή της προσωπικής ασφάλειας, της ελευθερίας, της υγείας, της αξιοπρέπειας, ακόμη και της ζωής των ατόμων που ανήκουν σε αυτές τις ομάδες. Η γενοκτονία στρέφεται κατά της εθνικής ομάδας ως οντότητα, και οι ενέργειες που περιλαμβάνονται εις βάρος ιδιωτών, όχι με την ατομική τους ιδιότητα, αλλά ως μελών της εθνικής ομάδας... Η γενοκτονία έχει δύο φάσεις: πρώτη, η καταστροφή του εθνικού προτύπου της καταπιεσμένης ομάδας. Δεύτερη, η επιβολή του εθνικού προτύπου του καταπιεστή. Αυτή η επιβολή, με τη σειρά της, μπορεί να γίνει κατά του καταπιεσμένου λαού που του επιτρέπεται να παραμείνει, ή πάνω στην επικράτεια μόνο, μετά την απομάκρυνση του πληθυσμού και τον αποικισμό από τους υπηκόους του καταπιεστή. Αποεθνοποίηση ήταν η λέξη που χρησιμοποιείται στο παρελθόν για να περιγράψει την καταστροφή ενός εθνικού προτύπου..."  (Raphael Lemkin, Axis Rule in Occupied Europe: Laws of Occupation, Analysis of Government, Proposals for redress, New Jersey: The Law Book Exchange, 2005, σ. 79).

Αποεθνοποίηση

Γιατί λοιπόν επινοήθηκε ο όρος γενοκτονία και επιβλήθηκε στο διεθνές ποινικό δίκαιο; Για να ποινικοποιηθεί ως έγκλημα των εγκλημάτων η σκόπιμη προσπάθεια να αποσαθρωθεί η εσωτερική ζωή και αυθυπαρξία πρώτα και κύρια του έθνους. Να αντιμετωπιστεί δηλαδή η αποεθνοποίηση, που ήταν έως τότε άκρως διαδεδομένη διαμέσου της αποικιοκρατίας. Η συντριβή του φασισμού και του ναζισμού από τους λαούς έδωσε την ευκαιρία να στιγματιστεί ποινικά ως γενοκτονία κάθε προσπάθεια αποεθνοποίησης.

Γιατί; Διότι, όπως αναφέρει πάλι ο Λέμκιν, "ο κόσμος αντιπροσωπεύει μόνο τόσο πολύ πολιτισμό και πνευματικό σφρίγος, όσο δημιουργείται από τίς εθνικές ομάδες που τον συνθέτουν." Στο σημείο αυτό μάλιστα ο Λέμκιν τοποθετεί μια υποσημείωση όπου ξεκαθαρίζει κάτι το προφανές, που απ' ότι φαίνεται αδυνατούν να αντιληφθούν οι καθηγητάδες του σωρού που ταυτίζουν το έθνος με τον εθνικισμό, ή όσοι εμφανίζουν ως ριζοσπαστική αριστερή αντίληψη ή μαρξισμό τον ιμπεριαλιστικό οικονομισμό του μεγάλου κεφαλαίου: "Η ιδέα του έθνους δεν θα πρέπει, ωστόσο, να συγχέεται με την ιδέα του εθνικισμού. Το να κάνει κανείς κάτι τέτοιο θα ήταν το ίδιο λάθος με το να ταυτίσει την ιδέα της ατομικής ελευθερίας με εκείνη του εγωισμού."

Και συνέχιζε: "Στην ουσία της η ιδέα του έθνους υποδηλώνει δημιουργική συνεργασία και πρωτότυπες συνεισφορές, βασισμένες πάνω σε αυθεντικές παραδόσεις, αυθεντικό πολιτισμό και μια καλά ανεπτυγμένη εθνική ψυχολογία. Η καταστροφή ενός έθνους, επομένως, έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια των μελλοντικών εισφορών του στον κόσμο. Επιπλέον, μια τέτοια καταστροφή προσβάλλει τα αισθημάτά μας της ηθικής και του δικαίου με περίπου τον ίδιο τρόπο όπως ο εγκληματικός φόνος μιας ανθρώπινης ύπαρξης: τόσο στη μια περίπτωση, όσο και στην άλλη, το έγκλημα είναι δολοφονία, αν και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Ανάμεσα στα βασικά γνωρίσματα τα οποία είχαν σημαντική πρόοδο στον πολιτισμό είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση των εθνικών χαρακτηριστικών και αρετών που, όπως αποδεικνύουν οι συνεισφορές των αδύναμων σε άμυνα και φτωχών σε οικονομικούς πόρους εθνών, δεν πρέπει να μετρώνται με όρους εθνικής ισχύος και πλούτου." (Ο. Π., σ. 91)

Η γενοκτονία συνώνυμο της Ευρώπης

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που οι άρχοντες της Ευρώπης ανακάλυψαν τους θαλάσσιους δρόμους του εμπορίου και διαμόρφωσαν για πρώτη φορά την παγκόσμια αγορά, δεν δίστασαν να εξολοθρεύσουν ολόκληρους πολιτισμούς προκειμένου να μην αφήσουν σπιθαμή εδάφους ανεκμετάλλευτο για το δικό τους κέρδος. Καμιά αγριότητα του αρχαίου παρελθόντος, καμιά βαρβαρότητα δεν συγκρίνεται με τις εκστρατείες γενοκτονίας που συνοδεύουν το παγκόσμιο εμπόριο και την παγκόσμια αγορά από τον 15^ο αιώνα.

Από τότε που μαζί με την παγκόσμια αγορά εμφανίστηκε στο προσκήνιο και η imperiumuniversalis (παγκόσμια αυτοκρατορία) οι Ευρωπαίοι και ο ευρωπαϊσμός τους υπήρξε συνώνυμο της μεγαλύτερης αγριότητας που γνώρισε ποτέ η ιστορία της ανθρωπότητας. Οι Εγκυκλοπαιδιστές του Ντιντερό έγραφαν στα 1775: "Θηρία Ευρωπαίοι! Στην αρχή αμφιβάλλεται αν οι κάτοικοι των περιοχών που ανακαλύψατε είναι ζώα που μπορείτε να τα σφαγιάσεται δίχως την παραμικρή τύψη συνείδησης, επειδή αυτοί είναι μαύροι κι εσείς λευκοί... Όμως όταν τους επιτρέψατε να σηκώσουν κι αυτοί τα χέρια τους και τα μάτια τους στα ουράνια, όταν τους μυήσατε στις δικές σας τελετές και μυστήρια,... τους κάνατε ίσους μ' εσάς κι όμως πηγαίνετε σε μακρινά μέρη για να τους αγοράσεται και να τους πουλήσεται! Τους πουλάτε, όπως θα κάνατε μ' ένα κοπάδι βοοειδών. Προκειμένου να επακατοικήσεται ένα μέρος του πλανήτη που εσείς έχετε ερημώσει, διαφθείρεται και ερημώνεται ένα άλλο." (Abbe Raynal, A Philosophical andpolitical History of the Settlements and Trade of the Europeans in the East and West Indies, Volume the Third, Dublin: 1784, σ. 226-27)

Ο ευρωπαϊσμός των αποικιοκρατών και των αυτοκρατόρων της Ευρώπης δεν άλλαξε επί της ουσίας σε τίποτε από τότε μέχρι σήμερα. Μόνο οι μέθοδοι και οι προφάσεις. Το ίδιο επιχειρείται και στην Ελλάδα σήμερα. Να αποεθνοποηθεί, να καταλυθεί η συγκρότησή της ως κυρίαρχο έθνος με πρόσχημα την καταπολέμιση του εθνικισμού. Λες κι ο εθνικισμός ευθύνεται για την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό του χθες και του σήμερα. Λες κι ο εθνικισμός δεν είναι μια συγκεκριμένη πολιτική της άρχουσας τάξης για να αποσπάσει  το λαό από το έθνος και να το μετατρέψει σε δικό της κτήμα, σε δικό της άλλοθι των πιο τραγικών και αντικοινωνικών επιλογών της.

Άλλο το έθνος του εθνικιστή κι άλλο του λαού

Μόνο για την άρχουσα τάξη το έθνος είναι μύθος με την ίδια έννοια που ο Μουσολίνι έλεγε το 1922, "ο δικός μας μύθος είναι το μεγαλείο του έθνους" (Mussolini, Scritti e Discorsi, v. ii, Milan: 1934, σ. 345). Για τον απλό λαό, το έθνος είναι το αναπαλλοτρίωτο δικαίωμά του να συμμετέχει αποφασιστικά στο κράτος, να ασκεί ο ίδιος την κυριαρχία στην πατρίδα του, να έχει την ελευθερία να αναπτύξει το δικό του πρωτότυπο πολιτισμό, τη δική του ζωντανή γλώσσα, τα δικά του πιστεύω, τις δικές του παραδόσεις σαν συνεισφορά στην ανθρωπότητα.

Όποιος καταδικάζει τα έθνη και ζητά την αποεθνοποίησή τους, δήθεν στο όνομα της καταπολέμησης του εθνικισμού, είναι το ίδιο με το να ζητά τη δολοφονία κάθε ανθρώπου γιατί η ατομική του ελευθερία οδηγεί στον εγωισμό και την ιδιοτέλεια.

Όπως κάθε μορφή αποεθνοποίησης στην ιστορία, έτσι κι η σημερινή θεμελιώνεται στη γενοκτονία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την αποεθνοποίηση και τη γενοκτονία των λαών, που βρίσκονται εγκλωβισμένοι εντός της. Η λογική που κυριαρχεί σ' αυτήν είναι η ίδια με εκείνη του χιτλερικού στρατάρχη φον Ρούντστεντ, ο οποίος θεωρούσε ότι για να κρατηθεί η Ενωμένη Ευρώπη του τρίτου ράιχ έπρεπε να εφαρμοστεί οργανωμένη γενοκτονία: "Η καταστροφή των γειτονικών λαών και του πλούτου τους είναι απαραίτητη για τη νίκη μας. Ένα από τα μεγάλα λάθη του 1918 ήταν ότι χαρίσαμε τη ζωή των αμάχων από τις εχθρικές χώρες - μιας και είναι απαραίτητο για μας τους Γερμανούς να είμαστε πάντα τουλάχιστον διπλάσιοι από τον αριθμό των λαών των γειτονικών χωρών. Ως εκ τούτου, είμαστε υποχρεωμένοι να καταστρέψουμε τουλάχιστον το ένα τρίτο των κατοίκων τους. Το μόνο μέσο είναι ο οργανωμένος υποσιτισμός τους που στην προκειμένη περίπτωση είναι καλύτερο από τα πολυβόλα." (Curt Riess, The Nazis Go Underground, New York: Doubleday, 1944, σ. 192).

Η ίδια σκοπιμότητα κρύβεται σήμερα πίσω από τα μνημόνια και τα Σύμφωνα Σταθερότητας της Ε.Ε. Συστηματική γενοκτονία, η οποία δεν είναι προϊόν πολεμικής κατάκτησης κι έτσι είναι κάτι στο οποίο μπορεί να εθιστεί ένας πληθυσμός. Στο κάτω-κάτω της γραφής με τα χρόνια, ακόμη και η εξοντωτική δουλεία συνηθίζεται. Γι' αυτό κι ο Χίτλερ το 1941 έλεγε: "Όταν ο εθνικοσοσιαλισμός θα είναι στην εξουσία για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, κανείς δεν θα είναι πλέον σε θέση να φανταστεί έναν τρόπο ζωής που θα διαφέρει από το δικός μας" (HughTrevor-Roper, ed., Hitler’s Table Talk, 1941–44 London: Weidenfeld and Nicholson, 1973, σ. 6)

Και το πόσο δίκιο είχε το βλέπουμε σήμερα που η πάλαι ποτέ εθνικοσοσιαλιστική Ενωμένη Ευρώπη οικοδομείται όχι με τις μεραρχίες των Ες-Ες και της Βέρμαχτ, αλλά με το κοινό νόμισμα και τους θεσμούς. Πόσοι μπορούν να σκεφτούν ή έχουν την τόλμη να σκεφτούν κάτι ριζικά διαφορετικό με όρους δημοκρατίας και πατριωτισμού έξω από την "Ευρώπη";

Άντε, το πολύ-πολύ να δηλώσουν "ευρωσκεπτικιστές"! Ως εκεί φτάνει ο ψευδοπατριωτισμός τους και η δημοκρατική τους ευαισθησία. Προσκυνώ Αγά 'μ, αλλά σφάξε με λεπτότητα και τρόπους σαλονιού. Να τι σημαίνει "ευρωσκεπτικισμός".

Η σημερινή γενοκτονία που βιώνει ο ελληνικός λαός εντάσσεται στην επιχείρηση αποεθνοποίησής του υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορεί να σταθεί διαφορετικά το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης. Να ξεριζωθούν οι ιστορικές ρίζες αγώνων και αίματος που τον ταυτίζουν μ' αυτόν τον τόπο, την πατρίδα του. Να του στερήσουν τις δικές του παραδόσεις και τον δικό του αυθεντικό πολιτισμό, που συνθέτουν το κυριαρχικό του δικαίωμα σε τούτα τα χώματα. Κι επομένως το έγκλημα της γενοκτονίας, ως σκόπιμη πράξη μαζικής εξόντωσης και αποεθνοποίησης ενός έθνους στοιχειοθετείται απόλυτα.