Η ΕΕ μετέτρεψε επίσημα το προσφυγικό σε μοχλό διάλυσης των εθνών και των λαών.

του Δημήτρη Καζάκη

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να βρω πιο ξεφτιλισμένη χώρα στον κόσμο από την Ελλάδα. Θα μου πείτε, έχουμε το πιο εθελόδουλο και ξεφτιλισμένο πολιτικό προσωπικό του κόσμου, τι άλλο περιμένεις; Αυτό είναι αλήθεια, αλλά το γεγονός παραμένει.

Βρείτε μου, σας παρακαλώ, πού αλλού, σε ποια άλλη χώρα στον κόσμο συνέβη αυτό που έγινε στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες. Οι πολιτικοί αρχηγοί του κοινοβουλίου -πλην ΧΑ και ΚΚΕ- συνεδριάζουν και από κοινού συμφωνούν σε μια σειρά αιτήματα για το προσφυγικό προς την ΕΕ, όπου, υποτίθεται, η χώρα είναι ισότιμος εταίρος. Και πώς μεταχειρίζεται η ΕΕ τα αιτήματα αυτά; Όχι μόνο δεν δέχεται να τα συζητήσει, αλλά τα αγνοεί επιδεικτικά υιοθετώντας στη Σύνοδό της με την Τουρκία τα ακριβώς αντίθετα.

Πέστε μου, σε ποια άλλη χώρα του πλανήτη, οι πολιτικοί αρχηγοί της θα ποιούσαν την όρνιθα μετά από ένα τέτοιο κάζο; Σε ποια άλλη χώρα του πλανήτη το πολιτικό προσωπικό της θα αποδεχόταν την ενέργεια αυτή χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας; Σε ποια άλλη χώρα μια τέτοια ενέργεια των εταίρων της δεν θα είχε τουλάχιστον κλονίσει τις σχέσεις της με δαύτους; Και βέβαια σε ποια άλλη χώρα οι πολίτες της θα αποδέχονταν μια τέτοια κατάλυση της κρατικής υπόστασης της χώρας τους; Σε ποια; Βρείτε μου μια;

Όμως, εμείς περί άλλων τυρβάζομε. Ούτε που έχουμε διανοηθεί το τι συνέβη. Ασχολούμαστε με

τα δικά μας. Πώς θα γλυτώσουμε το σπιτάκι μας, όταν μας έχουν πάρει ήδη την πατρίδα. Πώς θα βρούμε καμιά δουλίτσα, όταν έχουμε καταντήσει δουλικά των Ευρωπαίων και των τραπεζών.

Μόλις πριν από δυο ημέρες η Ευρωπαϊκή Ένωση στη Σύνοδό της με την Τουρκία, αφαίρεσε το δικαίωμα από την Ελλάδα να έχει λόγο έστω για τις σχέσεις της με τον προκλητικό και άκρως επικίνδυνο γείτονά της. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, τα νησιά, ο καθορισμός των συνόρων και η φύλαξής τους, πέρασαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Τα ελληνοτουρκικά προβλήματα, μετατράπηκαν εν μία νυκτί από κατεξοχή ζητήματα του διεθνούς δικαίου, σε διμερή προβλήματα ΕΕ-Τουρκίας. Η Ελλάδα δεν έχει παρά να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις που παίρνονται ερήμην της και με βάση τα συμφέροντα του διευθυντηρίου της ΕΕ.

Η Σύνοδος της ΕΕ με την Τουρκία έγινε σε μια στιγμή όπου το καθεστώς Ερντογάν αναζητά την επιβίωσή του, αφενός, μέσα από την ανοιχτή καταστολή, την τρομοκρατία και τις πολιτικές δολοφονίες στο εσωτερικό της χώρας. Και αφετέρου, μέσα από την εξαγωγή της κρίσης του με την κλιμάκωση των πολεμικών τυχοδιωκτισμών στην ευρύτερη περιοχή.

Και τι κάνει η ΕΕ; Επιβραβεύει την Τουρκία για την απρόκλητη και αδικαιολόγητη κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους με σκοπό να προστατέψει τους «γκρίζους λύκους», που μαζί με τους μισθοφόρους της δύσης δρουν στη συροτουρκική μεθόριο. Την ίδια ώρα που συνεχίζει η ίδια η Τουρκία τις μαζικές παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας, αλλά και τις εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των Κούρδων.

Αποσιωπά σκόπιμα τις τραγικές παραβιάσεις από την Τουρκία του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, των συμβάσεων και των πρωτοκόλλων του ΟΗΕ στον χειρισμό των προσφύγων. Γιατί άραγε οι Ευρωπαίοι έχουν τόση πρεμούρα για "συνδρομή" στην Τουρκία που εκδιώχνει μαζικά τους πρόσφυγες; Ενώ π.χ. ο Λίβανος, ο οποίος έχει ξεπεράσει ήδη το 1,5 εκατ. πρόσφυγες, που απαρτίζουν πλέον το 25% του πληθυσμού της χώρας. Δηλαδή αντιμετωπίζει σοβαρότερο πρόβλημα από την Τουρκία. Για να μη μιλήσουμε για την Ελλάδα, η οποία καλείται να "υποδεχθεί" και να εγκλωβίσει πολλαπλάσιους αναλογικά με τον πληθυσμό της, πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες.

H EE αδιαφορεί για το πλήθος των αποκαλύψεων που εμπλέκει το καθεστώς Ερντογκάν στο λαθρεμπόριο πετρελαίου του χαλιφάτου, την στρατολογία και τη διακίνηση μισθοφόρων, αλλά και την παροχή ασύλου στους τζιχαδιστές. Επιβραβεύει το καθεστώς Ερντογάν με χρηματοδοτήσεις και κάθε λογής ενισχύσεις ώστε να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, ο οποίος μετατρέπει την Τουρκία στο μεγαλύτερο αποσταθεροποιητικό παράγοντα της ευρύτερης περιοχής μετά το Ισραήλ.

Η ΕΕ με τη Σύνοδό της μετέτρεψε ένα κατεξοχήν διεθνές πρόβλημα, όπως είναι το προσφυγικό, σε Ευρωπαϊκό ζήτημα. Ο λόγος είναι απλός. Η ΕΕ δεν θέλει να αντιμετωπίσει τους πρόσφυγες με βάση τις διεθνείς συμβάσεις και πρωτόκολλα, υπό τον ΟΗΕ, αλλά ως εσωτερικό της ζήτημα. Έτσι μπορεί να μεταχειριστεί τους πρόσφυγες ως δεξαμενή δουλικής εργασίας εναντίον των λαών της Ευρώπης.

Με τη Σύνοδο αυτή οι πρόσφυγες δεν προστατεύονται πια από το διεθνές δίκαιο, τις διεθνείς συμβάσεις και πρωτόκολλα, αλλά η τύχη τους εξαρτάται σχεδόν ολοκληρωτικά από τις διαθέσεις και τις συμφωνίες μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας. Ο πόλεμος και η κλιμάκωσή του είναι για το διευθυντήριο της ΕΕ ευλογία, καθώς εξασφαλίζει πρωτοφανείς ροές προσφύγων προκειμένου να ισοπεδωθεί στο εσωτερικό της και ο τελευταίος απόηχος ανελαστικών εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

Είναι η πρώτη φορά μετά το δουλεμπόριο του 18ου αιώνα, που χρησιμοποιούνται τόσο μεγάλες μάζες βίαια ξεριζωμένων ανθρώπων για να καταλυθεί και το τελευταίο ίχνος κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη. Για να μετατραπεί η Ευρώπη των διακριτών εθνών, των λαών και των τάξεων σε μια Ευρώπη ενός κοινωνικού χυλού όπου κυριαρχεί η πόλωση του πλούτου με την φτώχεια.

Αυτό το νόημα έχει η εκστρατεία με άλλοθι τους πρόσφυγες που διεξάγεται εναντίον των εθνών και των συνόρων από συμμορίες ΜΚΟ σαν τις θυγατρικές του Ιδρύματος Σόρος. Να γιατί το Ελληνικό Δίκτυο μεταναστών και προσφύγων, αλλά και η ΜΕΤΑΔΡΑΣΗ, που υποστηρίζονται από το δίκτυο της Open Society του Σόρος, δεν χάνουν ευκαιρία να εμφανίζουν στα ελληνικά νησιά πανώ με το σύνθημα: no borbers, no nations (όχι σύνορα, όχι έθνη!)

Υπάρχει πιο πρόστυχη τακτική; Χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες, τους οποίους ξερίζωσαν βίαια εκείνες οι δυνάμεις που θέλουν με τον πόλεμο να διαλύσουν την πατρίδα, το έθνος και τη χώρα τους. Χρησιμοποιούν τα θύματα της ισοπέδωσης των εθνών και των συνόρων για να διαδηλώσουν υπέρ των μεγάλων δυνάμεων που επιδιώκουν τη διάλυση των εθνών και των συνόρων. Πιο πράκτορες δεν γίνεται!

Κι αν δεν συνέλθουμε το ταχύτερο δυνατό σαν λαός και σαν έθνος, ώστε να διεκδικήσουμε την πατρίδα μας από δοσίλογους και κατακτητές, ένα είναι σίγουρο: θα ζήσουμε κι εμείς το δράμα της προσφυγιάς. Αργά ή γρήγορα.