Τίποτα δεν τέλειωσε στην Συρία

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Πολύ μεγάλη εντύπωση προκάλεσε η απόσυρση των Ρωσσικών στρατευμάτων από το έδαφος της Συρίας. Ο διεθνής Τύπος, έχει ρίξει τόνους μελάνι προσπαθώντας να διερευ-νήσει τι κρύβεται πίσω από την κίνηση αυτή του Πούτιν, με την κυρίαρχη προπαγάνδα, κυρίως την δυτική, να αναφέρεται σε έξυπνη και εξαιρετική κίνηση από μέρους της Ρωσσίας. Ας προσπαθήσουμε όμως να διερευνήσουμε στο μέτρο του δυνατού, τι μπορεί να σημαίνει τελικά, η εμπλοκή και η απόσυρση της Ρωσσίας.

Είναι αλήθεια, πως τόσο η απόσυρση των πολεμικών δυνάμεων της Ρωσσίας, αλλά και η αρχική απόφαση για εμπλοκή της ρώσσικης πολεμικής μηχανής στην μέση Ανατολή, προκάλεσαν παγκόσμια έκπληξη. Η Συρία, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει πεδίο παγκόσμιας αναμέτρησης, από την στιγμή που η κυριαρχία στον έλεγχο των δρόμων ενέργειας και όχι μόνο, περνάει αναγκαστικά από την εξαιρετική γεωστρατηγική θέση της.

Ο επανασυσχετισμός δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, είναι αυτός που έχει προκαλέσει την άλωση όλων των χωρών της περιοχής, μέσω της αραβικής Άνοιξης και τις αλλαγές και επεμβάσεις τόσο στην Λιβύη την Αίγυπτο και αλλού.

Ο βίαιος επανασυσχετισμός με την εμπλοκή όλων των μεγάλων δυνάμεων και των σφαιρών επιρροής τους, δεν είναι τίποτε άλλο, από το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της συνεχούς επιδείνωσης των οικονομικών μεγεθών όλων των ισχυρών οικονομιών, που στην προσπάθεια αποφυγής της κατάρρευσής τους και την διαχείριση της πρωτοφανούς υπερσυσώρρευσης κεφαλαίου και των συμφερόντων που βρίσκονται πίσω από αυτό, αναγκαστικά οδηγούν στην διέξοδο των πολεμικών αναμετρήσεων και τον βίαιο διαμελισμό ολόκληρων κρατών.

Μετά την εμπλοκή στην Ουκρανία, η Συρία είναι το δεύτερο πεδίο αναμέτρησης όπου η Ρωσσία σύρεται να αποκαλύψει στην διεθνή σκηνή, το μέγεθος της ετοιμότητάς της σε όλα τα επίπεδα. Η Συρία, παραδοσιακή σύμμαχος και φίλη της Ρωσσίας, και η τελευταία χώρα στην Μεσόγειο που προσφέρει καταφύγιο στο ρώσσικο ναυτικό (Ταρτούς), ήδη βρισκόταν στα σχέδια της δυτικής συμμαχίας για την ρευστοποίηση και διαμελισμό της. Το καθεστώς Άσσαντ, το μόνο αραβικό κοσμικό κράτος στην περιοχή, αντιστεκόταν σθεναρά στο σάρωμα της δύσης.

Με δικό του εθνικό νόμισμα, και κεντρική τράπεζα, χωρίς χρέος, χωρίς ένταξή του στο ΔΝΤ, αποτελεί ένα από τα τελευταία προπύργια του έθνους κράτους, αντιπροσωπεύοντας παράλληλα την ενότητα του φιλειρηνικού αραβικού στοιχείου. Ένα συντεταγμένο και ενιαίο σύνολο άσκησης εθνικής κυριαρχίας, εμπόδιο στις μεθοδεύσεις διάλυσης και ρευστοποίησης από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κατεστημένο και του επανασχεδιασμού του χάρτη όλης της περιοχής. Αποτελεί επίσης το φυσικό τείχος, για την περαιτέρω απρόσκοπτη διείσδυση προς το Ιράν και κατ’ επέκταση την Κίνα για τη νέα τάξη πραγμάτων και την παγκόσμια διακυβέρνηση.

Όπως μας πληροφορεί ο έγκριτος αναλυτής Τιερί Μεϊσάν, «όλα ξεκίνησαν στις 12 Δεκεμβρίου 2003, με την κύρωση από τον George W. Bush της κήρυξης πολέμου (Syria Accountability Act) και συνεχίστηκε από έτος σε έτος (σύνοδος κορυφής Αραβικού Συνδέσμου Τύνιδα - 2004 για τον εξαγνιστικό «εκδημοκρατισμό» του Λίβανου και της Συρίας, δολοφονία του Χαρίρι - 2005 και κατηγορία εναντίον των πρόεδρων Λαχούντ και Ασαντ ότι την οργάνωσαν, εισβολή στον Λίβανο - 2006 για να προκαλέσει την παρέμβαση της Συρίας, δημιουργία Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας από την Μουσουλμανική Αδελφότητα - 2007, καταστροφή των μέσων επικοινωνίας και τροφοδοσίας της Χεζμπολάχ, 2008,) περνώντας σε εχθροπραξίες στο συριακό έδαφος το 2011 μέχρι και σήμερα»[1].

Εχθροπραξίες που στηρίχτηκαν, στα σχέδια των πολεμοκάπηλων των ΗΠΑ, (John McCain, Χίλαρι Κλίντον, Jeffrey Feltman, John Allen), πολυεθνικές εταιρείες (Exxon-Mobil, επενδυτικά κεφάλαια KKR, τον ιδιωτικό στρατό Blackwater-Academi) και ορισμένα κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ισραήλ, Κατάρ, Ηνωμένο Βασίλειο,)[2] και ενίσχυσαν το ισλαμικό κράτος, την Συριακή αντιπολίτευση, και βέβαια την Τουρκία ως τον πλέον αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την ευρύτερη περιοχή και την Σαουδική Αραβία.

Η ρωσσική στρατιωτική επέμβαση λοιπόν, αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης το 2012 από τον στρατηγό και πρώην υπουργό Άμυνας της Συρίας, Χασάν Τουρεκμανί, και ήταν προϊόν του αδιαμφισβήτητου ρόλου της Ρωσσίας και της σχετικής διατήρησης των συμφερόντων της, στην συνδιαμόρφωση του νέου χάρτη στην μέση Ανατολή. Πήρε σάρκα και οστά τον Σεπτέμβριο του 2015, οδηγώντας στις συνομιλίες Κρεμλίνου – Ουάσιγκτον για το ενδεχόμενο της παύσης των εχθροπραξιών και της βίας στην Συρία.

Είναι αλήθεια πως ο Πούτιν, πέτυχε καίρια πλήγματα στο στρατόπεδο βίαιης ανατροπής του προέδρου Άσαντ, αφού εξουδετέρωσε σε μεγάλο βαθμό τζιχαντιστικές ομάδες προερχόμενες από τον Καύκασο - μελλοντική απειλή για την Ρωσσία -, έκοψε τους δρόμους παράνομης διακίνησης πετρελαίου και κερδών για την Τουρκία και το ισλαμικό κράτος, απέτρεψε προς το παρόν την δημιουργία ζώνης στην βόρεια Συρία προς όφελος της Τουρκίας, και στερέωσε τον Άσαντ μέχρι την επιδιωκόμενη πολιτική συναινετική λύση για την διάδοχη κατάσταση στην Συρία.

Επίσης φαίνεται, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα, διαφοροποιήθηκε προς ώρας από τα σχέδια πλήρους ανατροπής του προέδρου Άσαντ και τεμαχισμού της Συρίας, που εκπορεύονταν από τα γεράκια της αμερικανικής διπλωματίας, προσμετρώντας το χάος και την αστάθεια που θα σήμαινε αυτή η εξέλιξη και για το Ισραήλ, και με δεδομένο και των επικείμενων προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ.

Ο Πούτιν, με την μερική απόσυρση πολεμικών δυνάμεων από την Συρία, ολοκληρώνει τους πρωταρχικούς τακτικούς στόχους που είχε θέσει εξ’ αρχής το Κρεμλίνο. Γεωστρατηγικά όμως τίποτα ακόμα δεν έχει τελειώσει. Όπως μας εξηγεί ο στρατηγικός αναλυτής MacGrecor, ο Πούτιν, αξιολόγησε με ακρίβεια τα επιτεύγματα της εναέριας μάχης των δυνάμεών του, που έχουν ενεργήσει υπέρ του Συριακού στρατού τους τελευταίους 7 μήνες:

«Σε ένα κτύπημα, σταμάτησε τους σουνίτες ισλαμιστές να ανατρέψουν τον Άσαντ, και ταυτόχρονα εξουδετέρωσε τις εντάσεις με τους Τούρκους, οι οποίες απειλούνταν να βγουν εκτός ελέγχου. Η ρωσσική απόφαση να αποχωρήσει, είχε σαφώς υπολογιστεί για να αναγκάσει τον Άσαντ να συμφωνήσει σε μια διαπραγμάτευση συμβιβαστικής ειρήνης και να προειδοποιήσει το Ιράν, ότι υπάρχουν όρια στο πόσο θα μπορούσε να αναμένει από την Ρωσσία να παραμένει στην Συρία» εξήγησε ο MacGrecor και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Πούτιν είχε αφήσει να εννοηθεί στον Άσαντ, πως αν δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του στην εξουσία, περισσότερο ρωσσική υποστήριξη δεν θα βοηθήσει. Παράλληλα ανέφερε στο Ιράν, ότι υπάρχουν όρια στην στρατιωτική ρωσσική υποστήριξη.»

Συμπερασματικά λοιπόν, η Ρωσσία πέτυχε να αποτρέψει μια βίαιη κατάλυση του Συριακού καθεστώτος, προκρίνοντας σε προσωρινή συμμαχία με τις ΗΠΑ, την εξεύρεση πολιτικής λύσης στο μεσανατολικό. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να ξέρει επ’ ακριβώς τις κρυφές συνεννοήσεις και ατζέντες που υπάρχουν στο παρασκήνιο. Η γενική εικόνα όμως, δείχνει πως η Ρωσσία ακόμα και μετά την ενεργή πολεμική εμπλοκή της στην Συρία, ουσιαστικά εξαναγκάζεται να αναδιπλωθεί μπροστά στην αναπόφευκτη μεταβολή των γεωστρατηγικών δεδομένων , τόσο στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, αλλά και στην Ουκρανία.

Ήδη έχει δεχθεί και συμφωνεί στην δημιουργία κουρδικού ομόσπονδου κράτους στην βόρεια Συρία, την ομοσπονδιοποίηση δηλαδή της Συρίας. Υποχώρησε σε βάθος πεδίου στην σφαίρα επιρροής της προς ανατολάς με την διάσπαση της Ουκρανίας, παρ’ ότι κατάφερε να εξασφαλίσει την Κριμαία. Δεν απάντησε αποφασιστικά στην κομβικής σημασίας κατάρριψη του βομβαρδιστικού της από την Τουρκία, ενώ δέχτηκε πλήγμα με την εδραίωση του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο με πρόσχημα το προσφυγικό και την προδιαγραφόμενη δυσκολία πλέον στην έξοδό της στην Μεσόγειο.

Παράλληλα οι επικείμενες νέες εξάρσεις στην Λιβύη, τον Λίβανο και στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας (Καύκασος), καθιστούν ορατή την περαιτέρω στρατηγικής σημασίας υποχώρηση της ρώσσικης αρκούδας, βαθύτερα στα πεδία άσκησης και επιχείρησης των δυνάμεών της.

Γνωρίζοντας εκ των προτέρων, την ανεξέλεγκτη δυναμική της παγκόσμιας κρίσης και την εξίσου δυναμική ιμπεριαλιστική επέκταση και με στρατιωτικά μέσα, έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο οι λύσεις στο διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο, θα μπορέσουν να προκρίνουν ειρηνικά περιθώρια λύσεων, ή όλο αυτό το σκηνικό δεν είναι τίποτα άλλο από το συνεχές μέτρημα των εμπλεκόμενων μερών, για μία μεγαλύτερη αναπόφευκτη σύγκρουση με καταστροφικά αποτελέσματα για τους λαούς και την παγκόσμια ειρήνη.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο 6^ο τεύχος της Πολιτικής Επιθεώρησης ΑΝΑΠΟΔΑ

[1] Άρθρο του Τιερί Μεϊσάν Voltairenet.org: Η Ρωσσία και η νικη 17/3/2016

[2] Άρθρο του Τιερί Μεϊσάν Voltairenet.org: ΗΠΑ και Ρωσσία συμμαχούν στην Συρία 15/2/2016