Του Όμηρου
Αλεξάνδρου
Οικονομολόγου, Λογιστή – Ελεγκτή
Ο ορισμός
του βλάκα
Ο Διονύσης
Χαριτόπουλος, επέλεξε να γράψει στο εξώφυλλο του βιβλίου του «Εγχειρίδιο
Βλακείας» (2008): «Επειδή όλοι υποτιμάμε τον αριθμό των ηλιθίων ανάμεσά μας
και κάθε τόσο μας αιφνιδιάζουν πρόσωπα «υπεράνω υποψίας», μάλλον θα πρέπει να ξανασυστηθούμε».
Παρακολουθώντας
διάφορα προγράμματα, συζητήσεις στην τηλεόραση, αλλά και στην καθημερινότητα,
διαπιστώνουμε ότι η ευφυΐα δεν αποτελεί κοινό αγαθό.
Όπως
υπάρχουν διαφορές στην εμφάνιση (όμορφος/η, άσχημος/η) υπάρχουν και στις
πνευματικές ικανότητες ώστε οι άνθρωποι να υποδιαιρούνται σε δυο βασικές
κατηγορίες: στους έξυπνους και τους βλάκες, χωρίς οι πρώτοι να παινεύονται και
οι δεύτεροι να γνωρίζουν.
Εξυπακούεται
ότι υπάρχουν όλες οι ενδιάμεσες διαβαθμίσεις του έξυπνου (π.χ. ικανός, ευφυής,
ιδιοφυής) και του βλάκα (π.χ. σβηστός, «καλό παιδί», ηλίθιος, ζώο, αργόστροφος,
κουτεντές, κοθώνι, κουφιοκεφαλάκης).
Ειδικά για
τους βλάκες υπάρχει εκπληκτικός πλούτος λέξεων που απλά υποδηλοί ότι το
φαινόμενο απασχολεί την κοινωνία (π.χ. οι Εσκιμώοι έχουν τις περισσότερες
λέξεις για το χιόνι).
Οι
επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει αν η ευφυΐα είναι κληρονομική (γονίδιο) ή
επίκτητη (περιβάλλον) δηλαδή αν κάποιος γεννήθηκε ή έγινε έξυπνος.
Η αλήθεια
βρίσκεται στη μέση, χρειάζονται σωστά γενετικά χαρακτηριστικά αλλά και ευνοϊκό
περιβάλλον (π.χ. διαπαιδαγώγηση, μόρφωση) διότι αν πάρεις ένα θάμνο και τον
φυτέψεις στο ευνοϊκότερο περιβάλλον πάλι θάμνος θα μείνει.